31დეკემბერი.....-ფანჯარა გამოაღე გიო...- სახლი პრთქლში და საჭმელების არიმატშია გახვეული. იზნებ ზუსტად ესაა ახალი წლის არომატი?! - თუმცა არამგონია...

ოთხი წლის ვიყავი , ნაქირავები ბინა დავცალეთ და მამას შორეულ უშვილო მოხუც ნათესავებთან გადავედით საცხოვრებლად. მიუხედეავად იმისა, რომ მათი გარდაცვალების შემდეგ ბინა ჩვენ გვრჩებოდა, არცისეთი ადვილი აღმოჩნდა მათი პატრონობა როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა. მოხუცები მარტოობას იყვნენ მიჩვეული, ხმაური არმოსწონდათ და ხშირად ეჩხუბებოდნენ მშობლებს. არუყვარდათ სტუმრები ამიტომ ყოველ დღესასწაუკს მხოლოდ ჩვენში ავღნიშნავდით. არასდროს მოდიოდა მეკვლე , და არასდროს მივდიოდით სადმე.
ახალიწელი მართლაც უაზრივა იყო მედაჩემი ძმისთვის. დედა უამრავ რამეს ამზადებდა, მამა ბაზრიდან დატვირთული მოდიოდა და მაცივარიც ივსებოდა, თუმცა ესყველაფერი ჩვენში არანაირ ემოციას არიწვევდა.
ნაძვის ხეკი იყო რაღაც ..... ასევე უემოციო და უეფექტო. მამას ნაძვის ტოტი მოჰქონდა. მოხუცი ძველი გაზის მილზე ,,პრეჟით'' მიაბავდა , ძველებური მინის სამ სათამაშოს დაჰკიდებდა და ჩემს საყვარელ კოწახურის ჟელეებს ძაფით ჰკიდებდა. ბამბის ბურთულებს მაკეთებინებდა და აქაიქ მიაყრიდა. ნაძვის ხეც იყოდა ნაძვისხეც. ეს ტოტი მათივე საძინეელში იდგა და რათქმაუნდა მათივე შემხედვარეს არც ვიცოდით რაიყო თოვლის ბაბუა ან ვინიყო. იმწლებში ახალ წელს უაზრობის გაუმაძღარი ხალხის და მოწყენილობის არომატი ჰქონდა.
ერთ ოთახში გვეძინა მშობლებს და მედაჩემა ძმას. კამოდზე ძველებირი დიდი ტელევიზორი გვედგა და საახალწლო გადაცემებს ვიყურებდით. კიდევკაი კონცერტები და კინოები მაინც გადიოდა. მამას ისტორიებს ვუსმენდით, თუროგორ ეცეკვა მოსკოვში ირინა ალეგროვას, და როგორ გადაიღო სურათები სოფია როტარუსთან და ალა პუგაჩოვასთან. მერე ყველა ვიცინოდით ეგეც ჩუმათ რადგან მოხუცები არ ჩეწუხებულიყვნენ.
ცოტა წამოვიზარდე და მოხუცები დაიღუპნენ, საზლი ჩვენ დაგვრჩა, ცოტა ტავარემონტეთ კიდეც. თავს უკეთაც ვგრძნობთ. დედამ მუშაობა დაიწყო, მამას ხასიეთი დაუმძიმდა , ხშირად ჩხუბობდნენ და მედაჩემიძმა საბნის ქვეშ ერთად ვტიროდით. ახალწელსაც მედა დედა წელის გაწყვეტამდე ვაკეთებდით საჭმელებს , მამამ კი ისევ ეჩხუბა დედას და ბებიასთან სოფელში წავედით. დედის გამწარებუს გამო იქაც ვერავღნიშნეთ ახალი წელი. დედა ტიროდა ჩემი ძმა გაბუტული იჯდა, მეკი კოწაზურის ჟელეებზე მწყდებოდა გული. ისახალი წელი არომატის გარეშე წავიდა.
ახალი წლები მიდიოდა და ყველას წლები გვემატებოდა. ისევ ერთ ოჯახად ბცხოვრობდით , ისევ მუშაობდა დედა, მეკი დიასახლისობა ავიღე მარტომ. მართლაც რთული ათმოჩნდა, ნათია ის გააკეთე, ნათია მოხარშე , ნათია გარეცხე. ნათია მშია........ ახალწელსაც ყველაფერი ჩემი გადაკეთებელი აღმოჩნდა. მამა ინდაურს აკეთებდა, ჩემიძმა ნიგოზს ფერგლიდა მეკი ნამცხვრები სალათები, ტოლმა კარლეტი...... ნაძვისხე ვიყიდეთ სათამაშოებიც ახლები ჩამოვკიდეთ. მართალია დიდი ვიყავი უკვე და ისიც ვიცოდი რომ თოვლის ბაბია არაფერს მომიტანდა მაგრამ მაინც, ძველი სერვიზების ყუთები გადმოვყარე, ლამაზი პრილალა ცელოფნები გადავაკარი და ბანტებიც დავასვი. ნაძვის ხეს შემოვულაგე და თითქოს რამღაცის იმედი გამიჩნდა.
სუფა გავშალე. ლამაზად გავაფორმე სალათები. თოვლის ბაბუიანი სალფეტკები თეფშებს ამოვიდე და დადაწოლად წავედი. დედა მოვიდა დაღლილი და დაქანცული, ნიჟარაში მყოფ ორ დასვრილ თეფშზე მეჩხყბა და მეც მეტი რაღა მინდოდა ახალიწლის ღამეს ცრემლის გარეშეხომარ ჩავატარებდი. ბალიში დავიფარე და ტირილი დავიწყე. ძილი არადა არ მომეკარა. ფანჯარა აალდა , ჯერ წითლად მერე მწვანედ და ბოლოს ყვითლად. ხმები მესოდა როგორ ულოცავდნენ ერთმანეთს დედა მამა და ძმა. არავის არგაბხსენებივარ. ვგრძნობდი უჩემოდ კარგარ იყვნენ.დავფიქრდი და მივხვდი აც შეგნებული ბავშობიდან მახსოვს მაინც ჩენი ახალიწლის არომათი სიმარტოვის განცდაა........

იმაზე გავილებით დიდივარ და იმაზე მეტი პრობლემა მაქვს ვიდრე მაშინ, კოწახურის ჯელეს მოყვარულ ბავშვს.
მარტოვარ ისევ..... ,,ფეჩთან'' ვზივარ, ფინჯანში დიდი პაპის ნაჩუქარი სახში დაწურული საფერავი მისხოა და თავზე სქელი შავი თავსაფარი მიკეთია . განა ვინმეს ვგლოვობ არა საკუთარ თავს და გარეთ სიცივეს. შეგრძნება მძიმე მაქვს.... ღვინოს ვსვავ და ფანჯარაში ვიხედები. როგორ ცივა რათეთრი და სპეტაკია სამყარო. უცებ ვივსები შავს ვიხსნი , ფინჯანს სწრაფად ვდებ და ფანჯრიდან გადავდივარ..... აი ნანტრი არომატი. თამამად ვიტყვი, რომ ახალწელს სუფთა თეთრი თოვლის არომატი აქვს.....