არვიცი რა ხდება, რა მემართება, რატომ ვითიშები. რატომღაც ბევრ საქმეს და სწავლას ვაბრალი, არადა მართლა ბევრი რამ მაქვს გააკეთებელი მაგრამ, რატომღაც არ ვფიქრობ რომ ეს "საქმეების" ბრალია, ხანდახან მეშინია კიდეც .
არვიცი რა მომელის ცხოვრებაში, მაგრამ ის ვიცი, რომ მომავლის გზა ია ვარდით მოფენილი არ იქნება. რაც შეეხება სიყვარულს: არვიცი რა მემართება როდესაც "მას" ვხედავ. რატომ დარბიან მუცელში ჭიანჭველები? რატომ უფერულდება ირგვლივ ყველაფერი?! ალბად სისუსტის ბრალია. თითქოს მეორე "მე" ცდილობს, ძალიან ცდილობს: გულში ჩავიდეს, ძალიან ღრმად და წარსული ამოქექოს, არაფრისმთქმელი წარსული, რომელიც, ფუჭი იმედების გარდა არაფერს მომცემს.
-წადი,გამშორდი, ვყვირი ბოლო ხმაზე მაგრამ ჩემი არესმის, მაინც რაღაცას ქექავს. ის კიარიცის რომ მე იქ დაბრუნება არ მინდა! თუ მინდა? არაა... ნუ მებრძვი დამეხსენი... მაგრამ არაა ის ყურადღებას არ მაქცევს.
დაღამდა. რამნიშვმნელობააქ დაღამდეს, თითქოს რამეს შეცვლის ღამე, არმინდა მაგრამ მეორე მე მაიძულებს ვიფიქრო... ნუ ფიქრობ დაიძინე მარიამ! მინდა, მაგრამ მიჭირს დაძინება... რამდენი ფიქრია, ნეტავ საედან მოდიან? ან სად მიდიან? ერთმანეთში ირევიან და თავგზას მიბნევენ. რა ფუჭად ხარჯავენ დროს, მაინც ვერაფერს გახდებიან. მტკიცედ მაქვს გადაწყვტილი დავიძინო. არა ასეთი ამპარტავნობა ჯერარმინახავს, თავნება ფიქრები მაინც არ მეშვებიან. შუაღამეა. ერთი ფიქრი შემომეპარა, მაიძულებს "მასზე" ვიიფიქრო, რატომ? მას მერე დიდი დრო გავიდა. რატომ მახსენებს თავს ისევ? ააჰ, მივხვდი ისევ გული უნდა მატკინოს! რათქმაუნდა. რა თავნება ფიქრია, მაინც არ მეშვება! ბოლოს მეც შემოვუშვი თავში და ღრმად ჩავწვდი მას!
-როგორ შემიძლია ისს დრო დავიიწყო, როგორ შემიძლია უარგყო? არა... მაინც ვერ შევლებ იმ განცდის დავიწყებას რაც შენი დანახვისას მეუფლება. პირველი სიყვარული თუ მართლა არსებობს, ის შენიყავი! რთულიიყო იმ სიძულვილის ატანა, რომელიც შენს თვალებში იკითხებოდა, არა... თვალებში ხომ არასოდეს შემომიედავს, მაგრამ შენს სიძულვილს ყველგან და ყოველთვის ვგრძნობდი. აი ისევ დაბრუნდი, რატომ? მიზეზი ვიცი, ნუ მიპასუხებ. არვიცი იმ დღეს რა დამემართა, შენს უკან ვიჯექი და მკვდარი ვიყავი. მას მერე მეორე "მე" ცდილობს გაგიხსენოს, მაგრამ საშუალებას არ მივცემ, რომ გადამთელოს. იცი რაა? ცხოვრება გრძელდება! ასერომ მეორე "მე"-ვ, აქედან დამეკარგე!!! შენ რომ მყვარებოდი სხვას არ შევიყვარებდი. ჰო... დამცინე, დამცინე. მეც ვიცი, რომ ის სხვა, სხვანაირია. მაგრამ მთავარია ის სხვა, შენნაირი არრარის!