...ერთხელ ვერის პარკში, ჭადრაკის სასახლის უკან, ეკლესიიდან ამოსასვლელ გზასთან გოგონა ჩამომჯდარიყო... მწუხარე, გაფითრებული სახით, თვალები სადღაც გაშტერებოდა... დროდადრო მის წინ მდგარ ბიჭს ახედავდა წყლიანი თვალებით...
ბიჭი კიდევ, თუმცა უკვე აღარც იმდენად ბიჭი, ისეთი სახით დაჰყურებდა... ,,ხო ვიციო რა დღეშიცა ხარო, მაგრამ აბა მე რა გითხრაო, რა შემიძლიაო, თავს ზევით ძალა არ მაქვსო, როგორმე ამ პრობლემას უნდა მივხედოთო’’... სწორედ ასეთი სახის გამომეტყველებით იდგა... იდგა დაჰყურებდა, როგორც ისე ბევრ ქართველ ,,ვაჟკაცს’’ სჩვევიათ, სიყვარული, რომ უნელდებათ საყვარელი ადამიანის ორსულობას, რომ შეიტყობენ...
სული ამიწრიალდა მათი შემხედვარე... თუმცა მე ვინ მეკითხებოდა, ან იქნებ სულაც მე როგორც ვიფიქრე ისე კი არა, სულ სხვანაერად იყო საქმე, მაგრამ მაინც ვერ მოვითმინე გვერდით ჩავუარე, მოვბრუნდი თუ არა, კარგი გამოცდილი მკითხავივით, გოგონას პირდაპირ სახეში მივახალე: ,, - თქვენ ძალიან, ძალიან, ლამაზი შვილი გეყოლებათ, თეთრი ნათელი სახით, ცნობილი და წარმატებული იქნება, იამაყებთ მისით!’’ - ისე სწრაფად ვაქციე ზურგი, რომ ვერც კი მოვასწარი მათი რეაქციისათვის შემეხედა...
სიხარულით მივფრინავდი, ასე მეგონა მიწას ფეხს არ ვაკარებდი... მოვდიოდი და დარწმუნებული ვიყავი, რომ დღეს ერთ პატარას სიცოცხლე ვაჩუქე...
... იქნებ მართლაც...
LEX·2015 წლის 30 დეკემბერი, ოთხშაბათი