გააღე კარი! გელოდები!
სუნთქვა მიჭირს. კისერზე მიფათურებენ ხელებს, ძალა აღარ მაქვს.
შემომიშვი რა!
მე შემოვაღებბ კარებს!
-გეშინია?
-მეც
კანკალე, უჩემობიბსგან კანკალებ მაგრამ მაინც არ მიშვებ. შენ რა გიჟი ხარ?
გ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი
ადექი, გახსენი ფანჯრები და ჩემგან ამოსუნთქული ჰაერი მოვა სტუმრად შენთან. მაგრამ....
შენ გეშინია...
დახედე შენს ხელეს, შენი თეთრი კანი შინდისფრად არის შეღებილი.არც კი, აღარც კი სუნთქავ. ჩემმა მონატრებამ ბოლო მოგიღო.
აღარ ჩანხარ!
შინდისფერმა შემოაღწია შენში და დაგისაკუთრა. სულ ცოტაოდენი ძალა მაინც აღარ დაგრჩა?
იბრძოლე რა!
შენი თავისთვის!
არ შემიზიზღო, ნუ შეავსებ შენს ჩემდამი სიყვარულს ნაცრისფერით.
ჩვენ ხომ არ გვიყვარდა უფერულება.
„ჩვენ“, ეს სიტყვა ყუთია, რომელშიც მე და შენ ვართ მოთავსებული. მაგრამ ამჯერად, მე დავიკარგე.
მე დავიკარგე, თანაც სამუდამოდ უსასრულობაში. მაგრამ...
ნუ შეგზიზღდები!
მიეცი ჩემი თავი დავიწყებას და მიმაარე წარსულს...
მაგრამ არ შემიძულო.
იმ ყველაფრის ხათრით, რაც იყო.
და ერთხელ
სხვა ცხოვრებაში მე დავბრუნდები მოვალ შენთან და გიამბობ ამბავს.
„ნუ შემიძულებ“
„არ შემიძულო“
საუბრის დასასრული