თითქმის დამავიწყდი... ასე ერთიანად და სულმოუთქმელად შემოვიძარცვე ყველა გრძნობა გვიანი შემოდგომის ხეებივით, გავაშიშვლე სული და შემდეგ ერთიანად გამოვკეტე.
თითქმის დამავიწყდი... ფრაგმენტებად მახსოვს შენი სახე და თვალები, ვეღარ ვიხსენებ ბარიტონს, რომელიც ერთ დროს მხიბლავდა, თითქოს ტვინის პატარა უჯრედებმა მოლეკულებად დაშალეს და შთანთქეს.
აღარ მენატრები, უფრო სწორედ ვეღარ გნატრობ. დრო გადის, შენც დინებას მიჰყვები უფერული თევზივით. არ ებრძვი, არ ცდილობ შემობრუნებას. იქნება და "არ" კი არა "ვერ"?! ალბათ ზედმეტად სუსტი ხარ ამისთვის.
საუბედუროდ მეც სუსტი აღვმოჩნდი. ყველაფერში ძლიერს შენი სურვილი მასუსტებს. როგორ ვინატრო შენი აორთქლება ძველი ქუჩებიდან?
დღემდე შენს მოწერილ წერილებს ვინახავ, რომლებიც უხვად ყრია ჩემს საწერ მაგიდაზე, რომლებიც დროს და ჟამის შესაფერად გაიცრიცა და გახუნდა... არ ვღელავ.
ჩვენი ამინდია ძვირფასო, წვიმიანი. თუმცა დღეს ჩვენ სხვა ჰაერით ვსუნთქავთ.
(იქნებ შენთან არც წვიმს).