თოვს...ციდან მოწყვეტილი ფანტელები ერთმანეთის მიყოლებით ცვივა და მიწაზე ქრება.ყინავს ან არ ყინავს...უკვე ვეღარ ვგრძნობ...ჩაფიქრებული მივაბიჯებ ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე და ვფიქრობ.თურმე რა!დენი გრძნობის დატევა შეუძლია ადამიანს:სიძულვილოს,სიყვარულის,სევდის,ბენიერების,ტკივილის ან კიდევ უიმედობის.ეს უკანასკნელი ყველაზე ციდი გრძნობაა.ყველა დანარჩენი დროთა განმავლობაში ერთმანეთს ცვლის,უიმედობა კი ყოველთვის რჩება.ყოველთვის ოპტიმისტი ვიყავი,მაჰრამ რატომღაც ჩემში უკვე უიმედობის გრძნობამ გაიდგა ფესვები.
ორი დღის წინ მოხუცს შევხვდი.ისიც ჩემსავით ჩაფიქრებული,ნელი ნაბიჯებით მიდიოდა.შემამჩნია,მეც შევამჩნიე.მომიბრუნდა და მითხრა:
-შვილო ამ ქვეყანაზე ყველაზე უბედური ქმნილება ადამიანია.მასში ყველაზე მეტად არის გამჯდარი შური და ბოროტება.ყველაზე ცუდი კი მაინც უიმედობაა.თითქოს შინაგანად გრღნის,განგრევს,გტეხს.მაგრამ ამის დამარცხწბახ შეიძლება.ესეც გაივლის...
მძიმედ დავაბიჯებ ქუჩაში.ფიქრებარეულს კუკარაჩაც კი გამახსენდა თავისი ფრაზით.უბედური და უიმედოა ის ადამიანი ვინც ამ ქვეყანას უსიყვარულოდ დატოვებს.სწორედ ამის შემდეგ ვხვდები,რომ ყველა უარყოფითი გრძნობისწამალი სიყვარულია.სწორედ მას შეუძლია ადამიანი ერთროულად უდიდესი განსაცდელისაგან გაათავისუფლოს დაამავდროულად მასში ჩააგდოს.სიყვარული-ეს ცხრა ასოიანი სიტყვა ძალიან ბევრს ნიშნავს ადამიანისთვის.
მგონი გავგიჟდი.ყველა სასიუყარულო ურთიერთობა ჩემთვის კრახით დასრულდა.მორჩა მეტს აღარ ვიფიქრებ.ბიხედებ წინ და ვხედავ განსხვავებულ ბიჭს.ისიც ჩემსავით ჩაფიქრებული მიაბიჯებს ქუჩაში.სწორედ აქ დამთავრდა ჩემი უიმედობა.აი იმ მოხუცის სიტყვები მახსენდება
:"ესეც გაივლის".
უცებ ჩვენი თვალები ერთმანეთს ხვდება
-ჰეი მე ალექსანდრე.
ეს ყველაფერი კი რაღაც ახლის დასაწყისია.