გხედავ და თითქოს ყველაფერი იყინება ჩემში... ვგრძნობ მონატრებისგან როგორ თრთის თითები და შინაგანად როგორ ვიმსხვრევი... არ ვიცი როდის მივეჩვევი ამ ყველაფერს, მაგრამ ეხლა არ შემიძლია... როგორ მომნატრებიხარ...
ყველაფერი ერთბაშად ებრძვის ერთმანეთს...
შენ... შენ მთელი სამყარო ხარ ჩემთვის... ყველაფერს მოიცავ... რა საშინელებაა გხედავდე და თვალის გასწორებას ვერ ვბედავდე... ვერ ვახერხებდე მოსვლას... ჩახუტებას...
ვერავინ ვერასოდეს ვერ მიხვდება თუ რა ხდება ჩემში როცა შენს სილუეტს სადღაც დავლანდავ... როცა წამით წაგაწყდები სადღაც... შენ ვერ წარმოიდგენ როგორ მტკივა სული მაშინ და როგორ მინდა მთელი ხმით ტირილი...
თითქოს ვცდილობ არ ვაჩვენო არავის ის რაც გულშია, მაგრამ მიჭირს გაკონტროლება ემოციების...
შენ ჩემში რაღაც საოცრება შექმენი... რაღაც არა ამქვეყნიური გრძნობა რომელიც დღითიდღე იზრდება და მიუხედავად დაუღალავი ბრძოლისა არ ქრება...
მეშინია... ამ გრძნობის და მოჭარბებული ემოციების მეშინია...
იმდენად შემისუსტდა ნერვული სისტემა რომ დანახვისას უნებურად მეტირება, ვცდილობ ცრემლების შეჩერებას, მაგრამ ცახცახს ვიწყებ და თუ არ გაგეცალე ვგრძნობ იქვე, ყველას დასანახად იფეთქებს გრძნობები და ემოციების ზღვაში ჩავიხჩობი...
ეს სიყვარულია?
სიყვარული თუ მარადიული ტანჯვა?
არ ვიცი...
უბრალოდ ვხვდები რომ უკვე ვიკარგები ამ გრძნობაში...
მენატრები...
ყოველდღე იკვებება ჩემი სული ამ მონატრებით და როცა გხედავ იმდენად ძლიერდება რომ სასუნთქ ორგანოებს მიხშობს... ვხვდები რომ ერთადერთი შენი ჩახუტება თუ მიშველის მაგრამ არა..!!
არ შემიძლია...
ამ სისუსტეს უნდა მოვერიო...