რისი სურნელი აქვს ზამთარს თქვენთვის? ჩემთვის სასწაულის. წელიწადის ეს დრო თვითონ ზღაპარია, რომელიც სავსეა საოცრებებით, ახდენილი სურვილებით, სინაზით, სასწაულის მოლოდინით და ჩემთვის ბებიასთან გატარებული დროის მოგონებებით. ზამთარი, ეს ის დროა როდესაც ორჯერ უფრო მეტად ვაქცევთ ყურადღებას ისეთ წვრილმანებს, როგორიც ახლად გამომცხვარი ნამცხვრის სურნელი, ცხელი ჩაის ორთქლი და ზღაპრების კითხვაა. უფრო მეტად გვიხარია მყუდრო სახლში ყოფნა და უფრო მეტად ვცდილობთ მოვეფეროთ ჩვენ საყვარელ ადამიანებს. ბავშვობაში მე და ბებიას გვჯეროდა, რომ ციდან ჩამოცვენილი თითო ფანტელი, თითო ადამიანის სურვილი იყო რომელიც აუცილებლად ახდებოდა, ამისთვის მხოლოდ ის იყო საჭირო რომ ციდან მოფარფატე ფიფქების ან გამჭვირვალე ლოლოების ყურებისას, სულ ერთი წამით მაინც დაგვეჯერებინა ჯადოსნობის არსებობა და ამის შემდეგ იმედის ნაპერწკალი თვითონ შემოვიდოდა ჩვენში. მე უკვე დიდი ვარ, ბებიაც აღარ არის, თოვლიც ნაკლებად თეთრი და მშრალია ვიდრე მაშინ იყო ხოლმე, აღარც სარდაფია საიდანაც მურაბების და დამტვერილი ზღაპრების წიგნის ამოტანა შემეძლება, მაგრამ მე მაინც მჯერა, მჯერა იმდენად რამდენადაც შემიძლია და რამდენადაც მინდა რომ მჯეროდეს. ფანჯრიდან მსხვილ ფიფქებს ვუყურებ და სევდანარევი სიხარულის ცრემლები მომდის, ვგრძნობ სიცხე როგორ მიწევს და ბებიის ნაქონ, მწვანე შარფს უფრო მჭიდროდ ვიხვევ ტანზე, მგონია რომ რაც უფრო მაგრად შემოვიხვევ, სიცხეც მით უფრო მალე დამიწევს და ბედნიერებას ვგრძნობ, რომ ისევ შემიძლია ბავშვურად შევიგრძნო ზამთრის სასწაული და მჯეროდეს თითოეული ფიფქის ოცნების ახდენის შესაძლებლობის.
