თითქოს ყველა უნდოდა, თან თითქოს არავინ...
იყო მარტო, თან ყველა ჰყავდა ერთდროულად.
ვერავინ იგებდა რა სჭირდა და ყველა აიგნორებდა, მაგრამ თან არავინ...
თითქოს ყველას აინტერესებდა რა სჭირდა, თუმცა არავინ ცდილობდა გაეგო მიზეზი...
მიზეზი იმისა, თუ რატომ იყო ის ისე, როგორც არის.
არავინ იცნობდა შინაგანად.
დანარჩენებისთვის რომ გეკითხათ... უჰ, იცნობდნენ რომელია?!
მაგრამ
თუმცა
ყველაფრის მიუხედავად
მაინც არსებობდა ერთი...
სწორედ ის ერთი, რომელმაც იცოდა ყველაფერი მასზე.
რომ ის იყო ადამიანი, რომელსაც უნდოდა სიყვარული... უყვარდა სიყვარული!
ყველანაირს იცნობდა
იცნობდა უკეთ, ვიდრე საკუთარ თავს იცნობდა თვითონ
ვერ ამხელდა,
ვერასდროს ...
იცოდა მოსალოდნელი რეაქციების შესახებ,
ამიტომ მოუწია ჩაკეტილიყო საკუთარ თავში
საკუთარ თავთან გაერჩია თითოეული მისი ქმედება,
მისი მნიშვნელობა,
მისი აზროვნება,
მისი შეხედულება,
მისი დამოკიდებულება,
მისი არსებობა.
ბოლოს კი,
მანაც ხელი ჰკრა და
გადააგდო უფსკრულში.
ყველაზე საშინელ და სასტიკ უფსკრულში...
უფსკრულში,
რომელსაც მარტოობა ჰქვია.