ყველაფერი კარგად იყო,
ერთად ვიყავით
სულ ერთად ვატარებდით დროს ლაპარაკში,
თანაც...
უაზრო ლაპარაკში კი არა,
სერიოზულ თემებზე ლაპარაკში.
ცხოვრებას მიხალისებდა,
მართლა
ის იყო ჩემი ყველა ფერი.
ყველაფერი კარგად მიდიოდა
და...
უცებ
უმიზეზოდ
თუ მიზეზით (?)
ნელ-ნელა დავშორდით ერთმანეთს.
ყველაზე მეტად მიჭირდა მისი გაშვება
მაგრამ
თუ გიყვარს, უნდა გაუშვა
ჰოდა, მეც გავუშვი...
იყო უამრავი თეთრი ღამე,
ცრემლების ზღვა,
ფიქრები
თუ სად იყო ის,
ვისთან ერთად,
რას აკეთებდა...
ბოლოს უკვე მივხვდი,
(ღმერთს მადლობა)
რომ მას არ ვაინტერესებდი.
შევეშვი,
ახლა მართლა შევეშვი
და თავი დავანებე.
ღმერთო, რა რთული იყო ეს ყველაფერი
მაგრამ შევძელი, არა?
შევძელი და ახლა ბედნიერი ვარ.
იმასაც მივხვდი,
რომ ბიჭი არ ნიშნავს ყველაფერს,
რომ ბიჭი არ გვიწყვეტს ცხოვრებას,
რომ ბიჭი არ არის მთავარი,
რომ მთავარია ვიყო ბედნიერი.
ბიჭით, თუ მის გარეშე.
რომელია უკეთესი არ ვიცი-მეთქი, რომ გითხრათ მოგატყუებთ.
ზუსტად ვიცი და ალბათ თქვენც,
მაგრამ არც ახლა ვაღიარებ და ალბათ, არც არასდროს.
არ ვნანობ იმ ცვლილებებს,
რაც მოხდა ჩემს ცხოვრებაში,
თუნდაც ჩემში.
ეს ყველაფერი უნდა გამომეცადა,
რომ მივმხვდარიყავი
რა იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში.

მეგობრებო,
იყავით ბედნიერები!
მარტო ამას გისურვებთ.