არ ვიცი საიდან დავიწყო მოყოლა ამ დარდის, ყოველი მსმენელი გარბის. მაინც ვცდი, ვფიქრობ შენთან გაჭრის. საქმე შემდეგშია, პრობლემა გამიჩნდა სახლის, სახლი არ დგას იქ რასაც ეძახიან მშვიდობიან ადგილს. ვერ ვპოულობ მოსვენებას, კედელი იცვლის ფერს, ფეხს ვერ დადგავ ვერსად, იწმინდება, მაგრამ არ იცლის მტვერს. ათას ნამტვრევს ნახავ, რომელიც გიკლავს გულს. ათასი ოთახია, რომ შეიხედები შენი სახლია, მაგრამ მაინც თითქოს გძულს. არ შველის არც ერთი დამლაგებელი. თავის ფორმით არადა მენანება, რომ ვიცი აშენებულია ბევრი შრომით. მყარი აქვს საძირკველი, ბუნება ვერაფერს ვერ დააკლებს, მე არ მინდა, მაგრამ მაინც აპირებენ მიამსგავსონ სხვა უბნის სახლებს. ფანჯრებს ვეღარ ვაღებ, ყველა მათგანზე ნაღმია, ვერც კი შევამჩნიე თურმე ყველა სტუმარისთვის არის თურმე კარი ღია. არც კი დამითვლია რამდენი სტუმარი ეტევა მასში, ამიტომ გავაგდე ყველაზე ძველი მაცხოვრებელიც ამ სახლში. დავდექი გზა გასაყარს ეს გზებიც ვერ ასახავს სამწუხაროდ სახლს კი არა ნასახლარს. მე აღარც ვიცი თუ მაბადია ან სად მაბადია და შენ რაც გახსოვს არასწორი მისამართია. ბინა გაქირავებულია, ამავდროულად ყადაღა ადევს სტუმრებიც აღარ მიდიან, არ ვიცი ვინ გადაიხდის ამდენს. ოთახებიც აკლდება უკვე ვგრძნობ, რომ მაწუხებს სივიწროვე. მინდოდა დახმარება, მაგრამ ვერც ერთი გამბედავი ვერ ვიშოვე. შუქიც ჩაქრა სახლში, დამიბნელდა თვალში, მაგრამ შევამჩნიე ერთი ანთებული სანთელი ოთახში, ძლივს მივაღწიე, ფეხქვეშ ათასი ვირთხა მკბენდა და რომ შევხედე სანთელს მომერია სევდა. მხოლოდ ერთი მოხუცი იყო, რომელიც ამ სანთელს იცავდა, შევამჩნიე რომ ამ სახლში მოხუცს არც ერთი არ გავდა. ვხედავდი როგორ იგერიებდა სტუმრებს ხელშეუხებლად და მშვიდი სახით პირჯვარს სწერდა მათ და მერე სანთელმა გაანათა, შევხედე დამქირავებლებს, სისხლის კვალი ეტყობოდა სახლში ყველგან კედლებს. ჭერიც გაიბზარა, მთელი დარჩა მარტო საძირკველი. შევხედე სისხლში ბანაობდა დამლაგებელი.
დავდექი გზა გასაყარს, ეს გზებიც ვერ ასახავს სამწუხაროდ სახლს კი არა ნასახლარს, მე აღარც ვიცი თუ მაბადია ან სად მაბადია და შენ რაც გახსოვს არასწორი მისამართია.
