მინდა გაგაცნოთ დემე
ჩემი დემე...
დემე სულ პატარაა,მაგრამ უკვე თეთრ და შავ ადამიანებს არჩევს,იცის ვინაა მისი და ვინ არა...
უყვარს ყველა ვინც მის გვერდითაა...
უყვარს თავისი სულ სულ პატარა ძამიკო...
რომელსაც ძაძის ეძახის...
მახსოვს პირველად რომ გადადგა ნაბიჯები,მისი "დდათვური ფეხებით",სწორედ მის დღეს დაიბადა მისი "ძაძი".
ახლა სულ ყველას ნერვებს უშლის,რასაც უნდა იმას აკეთებს,ყველას მავნებლობს,თუ უნდა კბენს კიდეც ყველას,მაგრამ არა "ძაძის"არასდროს…
უყვარს ძაძი და რა ქნას...
მიყვარს,ზედმეტად მიყვარს მისი თვალები,არც ლურჯია და არც მწვანე,ჰო შავია,უძიროდ შავი...
რომ დაიკარგები შიგ და უსასრულობაში გიშვებს...
ვნატრობ იმას,როგორც ეხლა უყვარს მისი "ძაძი" ცხოვრების ბოლომდე ასე უყვარდეს...
არასდროს დემესთან არ მოიწყენს იცინის,იცინის,იცინის დაუსრულებლად...
მიყვარს მისი დაძახებული "მიკაკალ"...
ცეროდენაა მაგრამ როგორც შეუძლია და სანამდე შეუძლია,ყველა მის ირგვლივ მყოფებს ეუბნება ამ სიტყვებს...
უსასრულობაა ეს ადამიანი...
მახსოვს ერთხელ ავიჩემე დავიტოვებთქო და მთელი ღამე გამათენებია თეთრად,მხოლოდ იმიტომ რომ "კოღოები"აწუხებდნენ...თვითონ "შორენას ნებიერასავით" იყო გატრუნული საწოლში...
რომ გაიზრდება,ვიცი "ბებერ"დეიდას ცხოვრებაში ყოველთვის უნდა მქონდეს მისი იმედი...
მაქვს კიდეც...
ის დემეა,ჩემი დემე...
მისი ილია კი ყოველთვის იქნება დემეს „ძაძი“...