„ ტკივილს ჩვენ თვითონ ვქმნით...“
გონებაში შეუჩერებლივ ტრიალებს ეს ფრაზა და ძალას მაცლის... ვიცი ბრძოლაა საჭირო, მაგრამ არ შემიძლია... სულში რაღაც გარდატეხა ხდება... არეულია ყველაფერი... არ ვიცი რატომ, უბრალოდ ვგრძნობ არ ვარ კარგად და რაღაც ძალიან მტკივა... რაღაც მხრავს შინაგანად და არ მაძლევს უფლებას ბედნიერების... მეშინია.. იმ სიცარიელის მეშინია რაც სულში მაქვს და მყინავს...
უბრალოდ მტკივა... უბრალოდ გაღიმება მინდა და მხოლოდ ვიმანჭები... სიცილი მინდა გულიდან წამოსული და არ შემიძლია... ცრემლები მახრჩობს... მერე უკითხავად იწყებენ ბოდიალს და უფრო ცუდად ვხვდები... უფრო ვცარიელდები...
ვიცი რომ მჭირდება... ისიც ვიცი ეხლა, ამ წამს მისი სითბო როგორ ძალიან მინდა მაგრამ... არ შემიძლია არავის მოშვება...
ვხედავ უსაზღვროდ დიდ სიყვარულს და ეს მაშინებს...
არ ვიმსახურებ....
არ უნდა ვუყვარდეე...
მე ტკივილი ვააარ...
მე სიბნელე ვააარ...
მე მხოლოდ უბედურება მომაქვს...
რაც უფრო დრო გადის უფრო ახლოს მოდის ჩემს სულთან...
ვცდილობ კედელი ავაშენო, მაგრამ ის ანგრევს... ყოველი მცდელობა მისგან გაქცევის უშედეგოა...
მეშინია... მე ხომ არ ვიმსახურებ ამ სიყვარულს... მე ვატკეენ... მე გავანადგურებ... მე ყველაფერს ვწამლააავ რასაც ვეხები...
ჩემს ირგვლივ ყველაფერი იმსხვრევა...
მე ერთი დიდი მოსიარულე ტკივილი ვააარ...
სიშავე რომელიც დედამიწას ამძიმებს...