ხელებს გულზე ვიკრეფ და მის ძგერას ვგრძნობ. გულს ვგრძნობ, ფეთქავს…. ვითვლი თუ რამდენჯერ აძგერდა და თვითკმაყოფილს მეღიმება აჩქარებულ გულისცემაზე. ახლა სულს დავეძებ, რომელიც დროს მიაქვს და ჰაერში ფანტავს…. აქრობს, სევდაში ხვევს სადაც ბურუსში აბნევს როგორც ოქროსფერ ფოთლებს ცელქი სიო.
ეძებ განა პოულობ?! კარგავ უსაშველოდ და უკიდეგანოდ. ადამიანად იბადები თუ თვითონ ქმნი ადამიანობას არ აქვს მნიშვნელობა, ნეტავ რა იქნებოდა მე რომ ადამიანი არ ვიყო მეთქი მიფიქრია, თუმცა ვერა და ვერ მიციყვამე ფიქრი ბოლომდე, სადღაც სიშორეში, უკიდეგანო სივრცეში მივყავარ….. შორს, ძალიან შორს და მიკარგავს სევდას, მიქმნის ფერებს სადაც ვერ ვარკვევ ფიქრებს გრძნობებს. სცემს ადამიანის გული, უცებ რაღაც უცნაური ხმა და…. ჩერდება!
კარგავ მას და კარგავ ადამიანობასაც. მიფრინავენ ადამიანები თუ ადამიანობა მიფრინავს?! ალბათ ორივე სხვადასხვა მიმართულებით მიფრინავს…. იქით, სადაც ვერ ბრუნდებიან და რჩებიან სამუდამოდ. ადამიანობა იკარგება, დროს ვერ უძლებს და ნელ-ნელა ქრება. მიფრინავს ისე, როგორც დაჭრილი და სასიკვდილოდ განწირული მე, რომელიც ვერ ელევა ებღაუჭება ადამიანობას მაგრამ საშინელი სურვილი (რომ აღარ იყოს ადამიანი) ისევ სძლევს. . . !
ალბათ წვიმა, ან იქნებ ქარი. არა, არა, უფრო ვარსკვლავები, არა არც ვარსკვლავები…. არა, არა, უფრო ფერთა გამა ვიქნებოდი ადამიანად რომ არ მოვვლენილიყავი ამ უსიცოცხლო და უინტერესო ქვეყანას.
განა შევძლებდი? …… თუმცაღა ალბათ მაინც იქნებოდა სადღაც ჩემს გულის კუნჭულში რაღაც ადამიანური, მაინც მექნებოდა ადამიანობა გაფრენამდე... მაგრად მოვუჭერდი ხელებს და იმედია დაჭერას შევძლებდი….
დავიჭერდი ალბათ, მე ხო ოცნებებით ვცხოვრობ. ოცნება მაინც ხომ შეიძლება და იმ ოცნებებში ხომ მაინც შემეძლებოდა “ადამიანობა”.
ისევე როგორც გაუფერულებულ შემოდგომაზე ნახევრადშიშველ ხეს ცვივა მოოქროსფრო-მოსისხლისფრო ფოთლები, ადამიანებიც ისევე იკარგებიან თავისსავე ადამიანობით.. მიჰქრიან უგზოუკლოდ….. შორს……
ვხედავ, მიბსდევ მაგრამ ამაოდ… მაინც ვერ ვეწევი. მერე ვფიქრობ და, იქნებ… იქნებ მე არ ვეცადე, იქნებ ვერ გავიქეცი მთელი ძალით?!
არა, არა! მე მან გამიშვა, იქნებ არ უნდოდა ჩემს თავს ადამიანობა, ან იქნებ უნდოდა და ვერ ხვდებოდა!?
იქნებ დრო მოვიდეს და გვუან მივხვდეთ მეც და “ადამიანობაც” რომ ერთმანეთი გვჭირდება, მერე ისევ დავიბრუნო ის და ხის ჩარჩოში ჩავსვა, მაგრამ ეს რაღაც წყალში ჩაძირულ ქვას ჰგავს, რომელსაც ვეჭიდებით მხოლოდ იმიტომ, რომ წყალქვეშა ბინადრებს გადავურჩეთ და მათი სადილი არ გავხდეთ.
მერე ისევ ვფიქრობ და ვხვდები, რომ ის არ დამიბრუნდება, რადგან გაუშვი იქ, სადაც ინარჩუნებენ ადამიანობას და რჩებიან ადამიანებად.
წკაპ…. წკუპ…..
წვიმს… მიაქვს სევდა, მიდის დრო….
მიდის ჩემი “ადამიანი” მიფრინავს ჩემი “მე”.
მიჰყავს, სულიც მიჰყავს ადამიანობას, მე კი ცარიელს და გამოფიტულს მტოვებს.
მიფრინავენ როგორც წვიმისგან ფოთლებზე ალაგ-ალაგ შემორჩენილი ის პატარა წინწკლები, რასაც ტოვებს დრო! მიკაკუნებ... გიღებ კარს და გელი სულმოუთქმელად, მაინც ბოლო ამოსუნთქვამდე გელი…. მეძახი, იცი გელოდები. ვცდილობ ვიფიქრო, გელი და იმედს ვიტოვებ რომ შენც გჯერა ჩემო მოავლის. მაგრამ ჯანდაბა…….
მე ხომ აღარ ვარ ადამიანი, შენ კი მელი როგორც საყვარელ “ადამიანს” რომელმაც ვერ გაუძლო დროს.
გახუნდა, გაფერმკრთალდა და დრომ შავ-თეთრ სამყაროს დაამსგავსა.
წავიდა ადამიანობა….. გაფრინდა სულიც და დავრჩი მხოლოდ ცარიელი, სუსტი და გამოფიტული “მე” მარტოობასთან ერთად. . . . . . .
ისევ ვფიქრობ, მარტოდ დარჩენილი აწ უკვე “არა” ადამიანი თუმცაღა ისევ ვერ გამიგია, მე რომ არ ვიყო ადამიანი, ვიქნებოდი კი რამე?!
ალბათ ვიქნებოდი რაღაც რაც შორსაა დედამიწისგან და საერთოდ, არაადამიანი “ადამიანებისაგან” გადაკარგული.
იქნებ ვარსკვლავობა სჯობს? ვინ იცის….
და მაინც, ვიარსებებდი სამყაროს რომელიმე კუნჭულში ან
სადღაც უკიდეგანო სივრცეში “მე რომ არ ვიყო ადამიანი?!” --------------ჩემი პაწაწო ჩანახატით დაგიბრუნდით :* გულით დავწერე იმედია მოგეწონებათ რავი იმედია ვარგა <3 მიყვარხართ და ვგიჟდები მე თქვენზე ჯემებო <3 <3 შეცდომები არის უამრავი პრასწები <3 <3 მიყვარხართ ბევრობებზე ბევრობები