არსება ადამიანი

მაბნევს საკუთარი მე... მაბნევს უაზროდ და უმისამართოთ... ვმოძრაობ,ვჭამ, ვსვავ-წყალს, ვერთობი,ვკავდები შიგადაშიგ მედიტაციით რომელსაც არადა არ აქვს შედეგი.მაქვს ყველაფერი მაგრამ ვერაფრით ვკმაყოფილდები. მატერიალიზმში ვეძებ ბედნიერებას.მაქვს ყველაფერი

შიში და ადამიანი

შიში ნელი და არეული ნაბიჯებით გაუყვა გზას. ფიქრობდა, რომ დაჰკარგავდა ადამიანს, რომელიც გულით შეიყვარა და ყველაფერს წარმოადგენდა უკვე მისთვის. უეცრად, მის წინ მიწა გაიხსნა და ეშმაკი ამოვიდა. მას ბოროტებაც მოჰყვებოდა...

ბრუნდება უკან მიზანმიმართულად გაქცეული ადამიანი?

ყოველთვის ისე რატომ ხდება,რომ რაღაცას ან ვიღაცას ვკარგავთ? ის კი ჩვენთვის ძალზედ მნიშვნელოვანია ცხოვრების მთავარი ფიგურა რომლის იმედადღა ვართ დარჩენილნი...

როგორ გარდაიქმნება ადამიანი?

მინდოდა,რომ ცვლილებები განმეხორციელებინა.ერთგვარი ცვლილებათა აფეთქება მომეწყო რადგან მომბეზრდა ერთფეროვნება,მსურდა ირგვლივ მრავალფეროვნება.

ჩემი ადამიანი! (2)

- რა მეძებარი ძაღლივით მყნოსავ ნია რაიყო - ალექსანდრე რო გადამიკიდე გასარეცხი ხალიჩასავით დამსვი ძირს სიარული შემიძლია - დაეტიე რა , ნუ ფართხალებ მოწამლული თევზივით შენიჭირიმე - მოწამლული თევზი ხო ?! - სამზარეულოს შესასვლელთან სარკე იყო

ჩემი ადამიანი! (1)

7 წლის ვიყავი როცა, დედა გარდამეცვალა, მამას კი რატომღაც დამაშორეს ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო. ერთ-ერთ პანსიონატში მოვხვდი სადაც ძალიან გამიმართლა და არც ცუდი მეგობრები და არც ცუდი დირექტორი არ შემხვედრია.

მთვარე - ადამიანი /სრულად/

- იცი, არსებობს ასეთი ლეგენდა პლანეტებს შორის. მითი… - რაღაც ხერხით ადამიანად გახდომაა შესაძლებელი? - ჰო. - მაზე ფიქრობდი მას შემდეგ, რაც ლეგენდაზე გაიგე

ეგოისტია ადამიანი

უპირობოდ არავის არაფერი გვაკავშირებს... ეგოისტია ადამიანი ..სხვისი სიყვარულითაც კი საკუთარ თავზე ზრუნავს... იდეებს პროცესად განვსაზღვრავთ, ერთმანეთს წიგნებივით ვანაწილებთ თაროებზე...

ცხოვრება და ადამიანი

საშინელება ის კი არ არის, რომ ბრბო გესვრის ქვებს, საშინელება ისაა, რომ ბრბოში ნაცნობ სახეებს ხედავ...ცხოვრება დაჭმუჭნულ ქაღალდზე, შენი სისხლით დაწერილი იმ ადამიანთა სიაა, რომლებიც გიყვარდა და დაგტოვეს...

ადამიანი - ცხოველი

მერე სხვაში გაგცვალე, უფრო სწორედ ერთმანეთს ვუბიძგეთ სიშორისაკენ.... გული დამწყდა, არასწორი შეფასებებით დამიწყე დევნა, გაუჩერებელი დევნა და მოუსვენარი ღიმილი... არა, არ გესმოდა, ვერც გაიგებდი...