ტაში ანგრევდა დარბაზს. ერთი მსახიობი იდგა მხოლოდ სცენაზე, ბოლოს ისიც გაქრა უკვალოდ. სიყალბით იყო გაჟღენთილი მთელი ჰაერი, დამძიმებული. სიყალბემ აქცია მეგობრობაც უსარგებლო ასოების გროვად...

იხსენებდა ზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ დღეს. მაშინ ჯერ კიდევ არ გადასვლოდა მინდორს სიმწვანე. აღმართზე ნელა მიდიოდნენ, მიაბიჯებდნენ ყვავილებს შორის. მინდორზე ტყუილი იყო მიმოფანტული ყაყაჩოებად. უყურებდა გვერდით მდგომს, მასში იყო წითელისა და შავის კონტრასტი, თვალებში უყურებდა და ყაყაჩოებში იძირებოდა თითქოს. ნელ-ნელა აიარეს მთელი აღმართი, მწვერვალზეც ააღწიეს ბოლოს. ღრუბლებამდეც აპირებდნენ ასვლას. სწორედ ამ დროს თამაში დასრულდა, ფარდა დაიხურა. ფეხქვეშ გამოეცალა გამჭვირვალე საფეხურები...

დარბაზი დატოვა ერთადერთმა მაყურებელმა, რომელიც უკვე ბარბაცით ჩადიოდა დაღმართზე. მზე ასხივებდა ტკივილს, რომელიც მოლურჯო ცას ახუნებდა, ღრუბლებს ფლეთდა ნაგლეჯებად. სიყალბემ დაფლითა ნდობა...

სპექტაკლი დასრულდა, ფარდა დაიხურა. ერთადერთი მსახიობი გაქრა. სცენაზე დარჩა მხოლოდ ყაყაჩოების გროვა, სიშავემ გადაფარა ნათელი წითელი... ჰაერი დამძიმდა სიყალბით, რომელიც ნისლად ჩამოწვა. სიყალბემ მტვრად აქცია მეგობრობა, უსარგებლო ასოების გროვად. გაცრეცილ ცაზე ტკივილი ფლეთდა ღრუბლების ფენას...