რა საცოდავი ქმნილება ვარ. საკუთარი თავის მეშენია. ჩემში შიშს იწვევს ის ფაქტი, რომ უმწეო, უსუსური ჩვილივით დავაბოტებ ქუჩებში. ათასი სახე მიყურებს, ათასის თვალებს გადავაწყდები, უამრავი პრობლემითა და ცოდვილის მზერით.
ახლა რომ ფიქრი დავიწყო გავაფრენ! ეს კიარა გავგიჟდები! სარკეში რომ ვიხედები, შიში მიბყრობს. თავს ამის გამო საშინლად ვგრძნობ. ვიცი, რომ ხვალ ან ზეგ, თუნდაც ერთ ან ორ საათში ეს ნადღაპნიც გაეცლება მეხსიერებას.
ახლა მჭირდები, იმაზე მეტად ვიდრე ოდესმე.
-მჭირდები. ნუთუ არმოხვალ?!
მჭირდები!
-გამიშვი.
ბოლო წუთამდე ეგონა, რომ მივიდოდა, რომ დაეხმარებოდა, რომ სიკვდილამდე მისულს მისი ახლოს ყოფნით ძველ მოგონედბებს დაიბრუნებდა. მაგრამ არ მოვიდა! არ მოვიდა და მორჩა!
არადა... გალავნის იქით აყუდებულიყო, მტკივანი ფეხებითა და ჩასისხლიანებული თვალებით. შესცქეროდა ქალს, რომელიც ერთდროს მას ეკუთვნოდა. უყურებდა და ამით იტანჯებოდა. ადგილზე გაქვავებულიყო ვერც ხმას იღებდა.
უძრავად იდგა და სინანულის თვალებით უყურებდა ქალს.
ქალს რომელიც ერთდროს მისი იყო!