როცა იცი სიმართლე და გატყუებენ, მხოლოდ მაშინ ხვდები ზოგი ადამიანის ნამდვილ სახეს, ზოგი კი ამას ხშირად აკეთებს, მართალია თავადაც გრძნობ, რომ მაიცდამაინც არ ეხატები გულზე ამათუიმ ადამიანს, მაგრამ მაინც ვერ წარმოიდგენ იმას რომ ის შენზე რამეს იტყვის, შეიძლება წარმოგიდგენია კიდეც რა ძლიერ სძულხარ, მაგრამ ვერ წარმოგიდგენია რა დონის მსახიობია. არიან ადამიანები ვისაც ძალიან კარგად იცნობ, სწორედ ისინი გეუბნებიან სიმართლეს და გეხმარებიან რეალობას გაუსწორო თვალი. ამ დროს კი როცა სიმართლე იცი, ყველაზე დიდი სულმდაბლობა მაინც ის არის რომ არ აღიარბენ და არ ცდილობენ დაინახონ ის რასაც აკეთებენ, აწუხებთ კითხვები რა? არასდროს ვიტყოდი, რა სისულელეა? არა დედაჩემს არ უთქვამს, შენ კი ეს იმფორმაცია იმ ადამიანისგან იცი ვინც მასთან ძალიან ახლოსაა, შენთან კი იმაზე ახლოსაა ვიდრე შენი საკუთარი და ან მშობლები, შეიძლება ითქვეს შენი სულიც კი, შენთვის აზრი არ აქვს მის გარეგნობას, მის რელიგიას და თუმდაც იმას რომ შეიძლება ყოველ კვირაში ერთმანეთს ჭამდეთ, ამ დროს კი არის მესამეც რომელიც გიყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ შენ დიდად ნამდვილად არ ეხატები გულზე, მაინც ცდილობ რომ მასთან იყო, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მაინც იცავ, მაინც მასთან დგახარ და ყოველი ხელისკვრისას მაინც გვერდით დაუდგები ხოლმე, ხანდახან გგონია რომ ზედმეტი ხარ, (ეტენები) მერე კი ფიქრობ რომ ეს უბრალოდ შენი შიშია და სხვა არაფერი, იცი რომ თუ შიშს დაძლევ შეინარჩუნებ იმ ადამიანს ვინც შენთან ყველაზე ახლოსაა, შეინარჩუნებ და არ დაკარგავ, ხოლო თუ არ დაძლევ იმის შიშს რომ შეიძლება ზედმეტი ხარ და ეტენები მაშინ მართლა ზედმეტი ჩანხარ.
არის მომენტები როცა ის მესამე, შენთან ერთად ძალიან ბედნიერია, მაგრამ გაიხედავ გვერდით და შენზე იცინის, შენ მაინც პატიობ, უბრალოდ არ გინდა რომ გული დაწყვიტო, სანაცვლოდ კი შენ იღებ ტკივილს, მისგან ან მისი ნათესავებისა და მეგობრებისგან, ამ დროს იბნევი, არ იცი რა გააკეთო, როგორ უნდა მოიქცე, იმიტომ რომ თუ მას დაშორდები იმასაც დაშორდები ვის გამოც ელემენტარულად სკოლაში წასვლა გიხარია, ნამდვილად არ გინდა ეს ასე მოხდეს, მაგრამ მესამე ხანდახან ახერხებს კიდეც ამას, რაღაც მომენტში სულ მარტო რჩები, შეიძლება დეპრესიაც კი დაარქვა ამას, ან თუმდაც თვალის ახელა, გგონია რომ მანაც მიგატოვა იმ მეგობარმა ვისაც ენდობოდი, თავში ასი აზრი გიტრიალებს, ფიქრობ რომ ეცოდები მას, ფიქრობ რომ ის მესამე ურჩევნია, ფიქრობ რომ მორჩა და ამაზე ფიქრს წყვეტ, მაგრამ იცი რომ ერთხელაც მოვა, შეიძლება შენ არ გეყოს ძალა მაგრამ ის მაინც მოვა, ის კი არა მესამეც მოვა მასთან ერთად, იმისთვის რომ კიდევ ასე გაგრძელდეს.....
ასე გრძელდება და გრძელდება, შენს მეგობრობას კი მხოლოდ ერთი აფასებს, ის ვინც თვალს გიხელს და რაც არ უნდა მწარე იყოს სიმართლე მაინც გეუბნება, ურჩევნია გითხრას ვიდრე უყუროს როგორ ერთობი იმ მეგობრის სახლში რომელსაც მომენტ სულ (კიდიხარ)...