ვინც ეძებს, ის პოულობსო... მართლა ასეა?

ნელი სვლით მივიწევ წინ. ლოკოკინასავით ზურგით დავატარებ ჩემს სახლს. ვაპირებ ჩემი მინიატურული ნაბიჯებით მოვიარო მთელი დედამიწა, იმ იმედით რომ ვიპოვი. თუმცა უკვე მემძიმება მხრებზე ჩემი შემოდგომა, თავისი ქარით, გათელილი ფოთლებით, წვიმითა და უიმედობით, იმის შიშით, რომ ოდესმე მეც მოვწყდები ხეს ფოთოლივით, ქარი წამიღებს და არავინ მომძებნის...

შიშია შემოდგომა, ის შიში დასასრულისა, რომელიც გაიძულებს ნაჭუჭში შეიმალო, სიბნელიდან, კუთხეში მიყუჟულმა ადევნო თვალი სინათლეს. და ბოლოს, დაუსრულებელ ძიებაში თავად იკარგები, ისე, რომ არავის ახსოვს შენი სახელი.

მინდა დავიჯერო, რომ ოდესმე მეც ვიპოვი იმას, რასაც ვეძებ. ხელში ჩავბღუჯავ და არასდროს გავუშვებ. იქნებ გამოვიდე ჩრდილიდან და ახლოდან ვიხილო მზის სინათლე. ამ დროს აღარ შემეშინდება შემოდგომის, იმის, რომ ქარი წამიღებს და დავიკარგები. ო’ჰენრის უკანასკნელ ფოთოლად ვიქცევი, რომელიც არასდროს დავარდება, სამუდამო კვალს დატოვებს კედელზე, ვინმეს იმედად გადაიქცევა...

ვინც ეძებს, ის პოულობსო... მართლა ასეა? მინდა მეც ვიპოვო ჩემი წილი ბედნიერება, ცაში ავიჭრა ნიავით გარემოცული და ხის ნაყოფივით მოვკრიფო ვარსკვლავები. იქნებ ოდესმე მეც მიპოვონ, დაკარგული, ჩრდილში დამალული. იქნებ ლამაზ უსასრულობად გადაიქცეს დასასრულის ზღურბლზე მდგარი შიშისფერი შემოდგომა...

ვინც ეძებს, ის პოულობსო... ნეტავ ასეა?
ვიპოვი, ან მიპოვიან?