მოკლედ რა გითხრა? არ მინდა გადაგღალო და არც მკითველი მინდა დაიღალოს ალბათ წერილის დასასრული ერქმევა ამას, ბოლოს უბრალოდ გეტყვი იმას მე ვინ ვარ, მე ვარ ის ვისაც სამყარო მხოლოდ შენთვის უნდა და ვერავის ვერც „მას„ და ვერც სხვას ასე ვერასდროს ეყვარები, შემ გააკეთე არჩევანი ჩემსა და მას შორის და დარჩი მასთან მაგრამ ბედი გადაწყვეტს ვის მიგაკუთნოს, მე ვარ ადამიანი რომელიც მისი ბედის მადლიერია , ყოველთვის მწყალობდა და მიამრთლებდა ახლაც მწამს რომ ბედის გზები რომლებიც აქეთ იქეთ გვატარებს ჩემთან მოგიყვანს, მეც მიგიღებ როგორც უწინ, დაგიბრუნებ წარსულის ემოციებს, ისევ მოგწერ დილით რომ მიყვარხარ და წარმატებულ დღეს გისურვებ ჩემო გოგო, ისევ დამირეკავ მეგობრის დაბადების დღეზე როცა იქნები და ალკოჰოლის მცირე დოზა გაგახალისებს და მეტყვი აუუუ ძაან მიყვარხარ , ყველამ მინდა რო იცოდეს როგორ მიყვარხარ გიოო :D ისევ დაჯდები ფანჯარასთან და გზას დაუწყებ ყურებას სად არის რატო არ მოვიდა ამდენხანს და როცა სადარბაზოს მოვუახლოვდები მაგრად გამოიქცევი და ჩამეხუტები :)) ისევ დაწერ შენს უბისწიგნაკში ჩემზე :)) ისევ ვივლით წვიმაში ერთად, ნუთუ დაგავიწყდა ეს ყველაფერი? ნუთუ ის გზები სადაც ერთად გვივლია ჩემს თავს აღარ გახსენებს? როდესაც წერეთელზე მაკდონალდსში შედიხარ აღარ უყურებ იმ ადგილს სადაც პირველად შევხვდით ერთმანეთს? ახლა რომ სხვა წყვილი ზის და ისინიც ჩვენსავით შესციცინებენ თვალებში ერთმანეთს? ვერის პარკში იმ სკამს აღარ აქცევ ყურადღებას სადაც ერთად ვიყავით ახლა რომ ჩვენსავით სხვა წყვილი ზის და გოგონას ბიჭის მხარზე თავი უდევს როგორც მაშინ მე და შენ? მე სადაც ვცხოვრობდი როცა იმ ადგილს ჩაუვლი ჩემი სახლისკენ აღარ გაგირბის თვალი? არაუშავს გაგახსენებ , როგორც ფილმ „უბისწიგნაკში„ ბოლოს ყველაფერს გაგახსენებ იმიტომ რომ მე ვარ ის ვისაც მთელი ცხოვრება შენ ერთი ეყვარები <3