ხშირად შენზე ჩუმად ვფიქრობ ან ვუყვები სხვას
და ჩემ თავზე მეცინება, ასე რატომ მწამს?
რატომ ვაძლევ თავს უფლებას გავცქეროდე გზას
და რატომ ვარ მიამიტი ისე, როგორც სხვა?

ეს ოცნება შენ გეკუთვნის, შენკენ მიაქვს ქარს:
ის გეხება, იკოცნება და მიყვება წამს!
როცა ერთხელ მაინც გნახავ, მე მჯერა და მწამს,
მეტყვი, მუდამ ჩემთან იყავ, ნუ გაყვები სხვას!

იყავ ჩემთან და მოგიძღვნი სიყვარულის ზღვას,
ჩამოგიტან ამ უსაზღვრო ოცნებების ცას!
შენ მაკოცებ, გიპასუხებ - დაგიბრუნებ ვალს,
მეყვარები, გეყვარები და გავყვებით გზას!

და თუ ასე არ მოხდება, რაღად მჯერა, მწამს,
რომ ეს გრძნობა მოერევა ამ ცხოვრების ვალს?!
ბევრი ცდილობს იყოს შენთან და გითხრას, რომ მას
უნდა მუდამ გვერდით ჰყავდე, გადათელავს სხვას!

მე კი ისევ ჩუმადა ვარ, ველოდები წამს,
როცა ერთხელ მაინც გნახავ და გეტყვი: მე მწამს!
მაგრამ რწმენა როდი კმარა, ვეღარ უძლებს დროს,
იგი მხოლოდ ლამპარია და ანათებს გონს!

გული ამბობს, რომ უყვარხარ - არაფერი სხვა
და არ უნდა შეჰყურებდეს მიუწვდომელ გზას!
ქრება იმედები, ქრება სურვილების ზღვა,
მე კი მაინც მიყვარხარ და მონატრება მკლავს!

ჩემში ისეთ სითბოს ქარგავ, აღარ ვფიქრობ სხვას,
მენატრები და მე ვხედავ ოცნებების ლანდს,
რომ ერთხელაც ისე ძლიერ შეიყვარებ მას,
როგორც ერთხელ შეუყვარდი პაწაწინა ქალს!