ისევ უშედეგოდ ჩაიარა ოცნებებმა. ვფიქრობ ყველაფერზე, თუ რა საცოდავები ან უბედურები ვართ. იქნებ ბედნიერებიც.
თვალებს ვხუჭავ და ვოცნებობ. ოცნებებს მივყავარ სადღაც შორს, სადაც სიმშვიდე და სიყვარულია.
მინდა ვწერო, ვილაპარაკო უსასრულოდ, ვიცინო, ვიცეკვო, ვიტირო, ვიყვირო სანამ ხმა არ ჩამიწყდება.
ვქმნი სამყაროს, ბედნიერებას თუ უბედურებას.
მიყვარს ჩემი სამყარო, სადაც შემიძლია განვმარტოვდე, რამდენიმე საათით ვიგრძნო ის, რაც მინდა.
ოცნებები, ოცნებებად რჩება და არაფერი არ იცვლება.
ჩვეულად ისევ მოსაღამოვდა, დაღამდა.
ხვალ ისევ გათენდება და მერე ისევ დაღამდება.
ქუჩაში ანთია ლამპიონები და შუქი თვალებს მიჭრელებს. უნდათ ღამე დღით შეცვალონ და სიბნელე დაამარცხონ. ვიცი, არ გამოუვათ. მხილოდ მთვარეს და ვარსკვლავებს შეუხლიათ ღამის დღით შეცვლა.
დრო მიდის და აღარ გველოდება.
მეზიზღება უიმისოდ გატარებული დღეები, რომლებიც არ გავს დღეებს.
ცარიელი სახლივით ვარ.
წყნარი მელოდიები, ძალიან ჰგავს ჩემს ცხოვრებას.
მომიცვა სევდამ. დამიპყრო, ჩამძირა.
მიმატოვეს, წავიდნენ.
ყველაფერი ერთ დღეში შეიცვალა.
ღამეა.
მე,ფიქრები და წარმოდგენა.