ერთხელ ვთქვი ყველა ჩასუნთქვა მიჭირს მეთქი და მეჩხუბნენ..
გამაჩუმეს ღრმად ისუნთქეო მითხრეს..
შიგადაშიგ შენს ჰაერს მპარავდნენ..
თვითონ მიჭერდნენ ყელზე ხელებს..
მახრჩობდნენ..
არავის უნდოდა ჩემი გადარჩენა..
გარეთ ელავდა..
მე ხელისკანკალით ვკრეფდი შენს ნომერს..
მაციებდა..
ვერავინ ხვდებოდა რომ
ნათითურები მტკიოდა..
ფრაგმენტებად შერჩენილი
შენი ნათითურები..
შენი ტუჩები შუბლზე..
ჩემი ღიმილი..
ამბობდი რომ ბედნიერი იყავი..
აღარ მოდიოდნენ შენთან გაყინული ხელებით..
მაგრამ მოგენატრა მისი ხუჭუჭა თმა.. რაღაცნაირი არც თუ ისე ლამაზი ღიმილი და მშვიდი ხასიათი..
მე ბობოქარს მხოლოდ შენი ცხოვრების არევა შემეძლო..
მივდიოდი უკანმოუხედავად..
ნაკვალევის და ჩემი სურნელის გარეშე..
ვტიროდი..
დღეებმა შეიტოვა ყველაფერი..
ჩვენც..
ერთმანეთი მივატოვეთ აუკანკალებლად..
ჩემთან მეხსიერებიდან ღრიალებდნენ მომენტები..
მე არასდროს მითქვამს რომ სულის ნაწილი გათიშული მქონდა..
ნოემბრისეული მოკვდა..
შენი იყო ჩემი ემოციები..
ჩანაწერები..
ელავს და ქუხს მახსოვს გითხარი ქუხილის მეშინია მეთქი..
მე ჩემს ვიწრო ოთახში ოთხად მოკეცილი ვწევარ..
ფოტოებს ვათვალიერებ..
როცა თქვი მინდა მომიკითხოსო დარჩენილი ადგილი მეტკინა..
ემოციები ვერ მოვთოკე და გაწყენინე..
უნდა მაპატიო..

სახლში მისულმა უშენობა ვიგრძენი და შემაცია..

როცა ვთქვი ყველა ჩასუნთქვა მტკივა მეთქი მეჩხუბნენ..

მათ არ ესმით ჩვენი გულის ცემა..
ვერც შენი თითების სითბოს გრძნობენ გამთენიისას..

მე არასდროს გავაქრობ ჩვენს დღეებს..
მათ ჩვენი სითბო დაიტოვეს ფრაგმენტებად.. გასახსენებლად..

ერთხელ ვთქვი ყველაფერი მტკივა მეთქი და მომკლეს..

მათ რა იციან..
რა ესმით..
არ იციან..


ბარ ბარე