ოთახი.. საკუთარი ოთახიც კი რა დამცინავი ხდება მაშინ, როცა სახლში ბრუნდები და არავინ გხვდება...
მარტოობის გარდა...
რომელსაც წამზომი არ აქვს, არც განსაზღვრული დრო და არც ის იცი როდემდე გაგრძელდება...
ისე... ადამიანს არავინ უნდა ჰყავდეს საკუთარი თავის გარდა...
არც მოლოდინი გექნება ვინმესი...
არც საკეტში გასაღების გაჩხაკუნებისგან შეიკავებ თავს შიშით - არავინ გავაღვიძოო და
სახლში დაბრუნებულს არც თვალი გაგეპარება დივნისკენ, იმ იმედით, რომ იქ ვინმე დაგხვდება... - ეშმაკური მზერით მომღიმარი და ტექსტიანი:
- "სიურპრიზ!"...
ჩვენ კი ბავშვობიდან ლოდინს გვასწავლიან და გვაჩვევენ...
ხან მშობელს ელოდები - სამსახურიდან როდის დაბრუნდება,
ხან საბავშვო ბაღის ფანჯარასთან ატუზულს გაქვს ვინმე "შენიანის" გამოჩენის იმედი...
მერე იზრდები და მაინც არაფერი იცვლება, ყოველთვის ვიღაცას ველით...
ჩემთან კი ისევ ბავშვობისნაირადაა ყველაფერი...
მშობლის ლოდინით დაწყებული, ფანჯარასთან ატუზვით დამთავრებული, რომელიც ბავშვობისდროინდელისგან მხოლოდ იმით განსხვავდება, რომ ჩემი ოთახისაა და არა საბავშვო ბაღის...
დანარჩენი ყველაფერი იგივეა!...
ლოყებზე ჩამოგორებული ცრემლების რაოდენობა...
მინებზე შემორჩენილი გაურკვეველი ფორმის ნახატები და
თვალებში მოლოდინი...
რომელსაც ვერა და ვერ მივეჩვიე...