ზოგჯერ დრო კი არა წამები ჩერდება...უბრალოდ ხვდები რომ ისეთი აღარ ხარ, როგორიც ადრე იყავი...თავიდან ეს სულის წამებად მიგაჩნია და დრო ჩერდება...გინდა მალე გაქრეს ტკივილი, ტირი როგორც კი იხსენებ რა ხდება მაგრამ ამაოდ....ბოლოს ფიქრობ რომ სიკვდილი გამოსავალია თუმცა ამასაც ვერ აკეთებ რადგან მშობელები გელოდებიან, მეგობრები შენით ცოცხლობენ თუმცა შენ?! შენ აუტანელი ტკივილი გტანჯავს....უაზრო ცხოვრებას შეგუებული უბრალოდ დროს მიჰყვები და უცებ აღმოაჩენ რომ შენ ეს შეძელი,შენ საკუთარ თავზე გაიმარჯვე და ტკივილი წავიდა თითქოს.....თუმა ღამე ისევ გიპყრობს ნოსტალგია. გინდა ისაუბრო მაგრამ არ ამოგდის სიტყვები, თითქოს ყელში რაღაც დიდი სევდის ბურთულა გაქვს და საუბრის საშუალებას არ გაძელვს....ბოლოს ჩაგეძინება, დილით კი ისევ მომღიმარი ადამიანი ხარ....ირგებ ისევ ნიღაბს და მიდიხარ...