როცა ღამის სიმარტოვე ძებნას გიწყებს უეჭველია ადრე თუ გვიან ხელებში მოგიმწყვდევს. კეკლუცი ბავშვივით გაგაბრუებს და სადღაც შორს, ფიქრთა მორევში ჩაგითრევს.. იქ ყველაფერი ისეა როგორც მე მინდა ან იქნებ შენ, იქნებ სულ სხვას უცხოს?! მოგონებები კარგი და აქაიქ ცუდიც.. სადღაც კუთხეში ჩემი ფიქრებიც მიყუჟულან და ალბათ მათაც უნდათ ერთი სიცოცხლე.. გამომჟღავნების ნებას ითხოვენ..
ჩემი ფანჯრიდან ხშირად ვხედავ ბიჭს ან კაცს.. ზუსტად ვერ ვიტყვი, დრომ დიდი კვალი დაამჩნია..არასდროს მინახავს ასეთი ახალგაზრდა ნაოჭები...ტკივილით დაბერებული ახალგაზრობა. უსახლკაროა სახლით , ახლობლებით მოკლედ ყველაფრით.. საწოლად მიწა გაიხადა და სახურავად ცა.. როგორც ხდება ხოლმე მეგობრობასაც მხოლოდ ქუჩის ძაღლები უწევენ.. დამცინავი ბევრი ყავს დამხმარე ძალიან ცოტა. ჩემი ყურადღება მაშინ მიიქცია , როცა ერთ დღეს, საღამოს ჩაიარა, მთვრალმა.ალბათ სამადლოდ გაცემული მოწყალება სასმელზე გადაცვალა.. ძლივს მიაბიჯებდა.. ხელებს უგზოუკლოდ იქნევდა სულ მარტო იყო და გაუჩერებლად ბუტბუტებდა.. ჩხუბობდა, საკუთარ თავს ურტყავდა და თან ტიროდა..მისი თითოეული ბგერა სულის კვნესას ჰგავდა თვითგვემა კი კიდევ ერთელ უსვამდა ხაზს მის სიმარტოვეს.. ამბობენ გიჟიაო.. სიარულისას თავი მიწისკენ აქვს დახრილი, მიწისკენ რომელიც ადრე თუ გვიან, ალბათ უფრო ადრე თვითონ გახდება..არ მემეტება.. ხომ ხდება ისეც რომ დაინახავ და სული გტკივა.. გენანება.. ადამიანად აღარ თვლიან არადა მასაც ხომ აქვს თავისუფლება.. თუ სადმე მივა ეჩხუბებიან,აგდებენ და სიმარტოვეს საჯიჯგნად უგდებენ. უყვარს ნიავი. ერთადერთია რაც ეხება, უთანაგრძნობს.. წვიმაც უყვარს მისი ცრემლების მოზიარეა.. და თითქოს მისი ისტორია ბევრად მეტია ვიდრე სიგიჟე.. იქნებ თავს გიჟად მხოლოდ იმიტომ აჩენს, რომ მართლა არ შეშალოს გარშემო მიმოფანტულმა უსამართლობამ.. ყოველ დილით მზის სხივები აღვიძებს.. პირველი თოვლის მნახველიც ისაა და პირველი მერცხლის ჭიკჭიკის მომსმენიც.. და თუ ვიღაცა მისკენ თავის თითებს გაიშვერს, ვერდაინახავს. ამ დროს ისევ მიწას უყურებს, მის თავშესაფარს.. ასეთი ბევრია და ყველა მათგანს აერთიანებს ეს ისტორია.. ტკივილი, სიგიჟე.. და სახლი.. თავშესაფარი ლოგინად მიწა და ცა.. მათი თვალები ცას მიპყრობილი პოულობენ იმას რაც ყოველ დილით უფლებას აძლევს გამოიღვიძონ.. ვინ იცის.. იქნებ ასეთი ადამიანების ტანჯვის ხარჯზე ვართ ბედნიერები.. იქნებ ისინი ინანიებენ ჩვენ ცოდვებს.. იქნებ ისინი ბუტბუტებენ ჩვენზე ღმერთთან.. უყვებიან როგორი სხვანაირები ვართ.. არ შეიძლება მათი ცრემლები უგზოუკლოდ იკარგებოდეს. ალბათ ის ერთ-ერთი დედამიწელთაგანია, რომლის დედა მიწაა ..ხვალ როცა მე მაღვიძარა ძლივს გამაღვიძებს..ჩაბნელებულ ოთახში..იმათ ისევ მზე ახარებს ახალ დღეს.მის თვალებში არეკლილი მზე გაათბობს სიცივისგან დაბზარულს სულს...