მინდა დავწერო რაღაც მაგრამ ვეღარაფერს ვწერ... უბრალოდ ვზივარ და ცრემლები მათით მიიკვლევენ გზას...
ყველაფერმა ერთბაშად ამოხეთქა... ვცდილობ ემოციები ჩემში ჩავკლა, მაგრამ არ შემიძლია... ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს სავსე ვარ და თან ცარიელი... უემოციო, უარაფრო და თან ემოციებით სავსე... გრძნობა ჩამკვდარი და გახრწნილი არსება...
ბნელ ოთახში ვაგდივარ იატაკზე და განძრევასაც აღარ ვცდილობ... უბრალოდ ვტირი...
მხოლოდ ცრემლები მყიდიან... მხოლოდ ისინი მეტყველებენ რომ ჯერ კიდევ არის სიცოცხლის ნიშანი...
ღამეა...
ისევ უსაზღვროდ ბევრი დრო მაქვს ფიქრისთვის... მოგონებებისთვის...
წარსულის კადრებს დაუღალავად ვაცოცხლებ და მტკივა...
შიგნეულობა მეწვიის...
ნელ-ნელა ვემსგავსები მზისგან ამომწვარ უნაყოფო უდაბნოს...
ვცდილობ დავხუჭო თვალები და წამით მაინც შევწყვიტო ფიქრი...
მაგრამ არა...
გონება არ მემორჩილება...
ვკანკალებ... აცახცახებული ვდგები და ვცდილობ საკუთარი თავი ამოვიცნო სარკეში...
მეცინება... ისტერიკულად მეცინება... მე ხომ არარაობა მიმზერს...
სიცილს ვწყვეტ... ვაკვირდები საკუთარ ნაკვთებს და ვცდილობ ვიპოვო რაღაც რაც მომაბრუნებს...
არაფერია...
მე უკვე გავხმი...
მოვკვდი და დავცარიელდი...
ის კი ვისაც თქვენ უყურებთ მე არ ვარ...
მე წავედი...
დიდი ხანია უკვე რაც მივატოვე საკუთარი სხეული...
უბრალოდ ზოგჯერ დროგამოშვებით მოვდივარ და დავყურებ გახრწნილ სხეულს...
ვუყურებ და მეცინება...
მე ადამიანი ვიყავი... ადამიანი რომელიც სიყვარულმა გატეხა...
დღეს კი გიჟი ვარ...
შეშლილი... რომელსაც ტკივილამდე უყვარდა და უყვარს...