ჰეი შენ!
მომაკვდავივით რომ ებღაუჭები წარსულის მოგონებებს.
გამოფხიზლდი!
არსებობს იმაზე რთული მომენტებიც , ვიდრე იაფფასიან ხალხს გაყოლილი გაცვეთილი მოგონებების შემოკრება და ყოველ უფიქრო ღამეს დაღვრილი ცრემლებია.
ჰეი შენ!
იცი რაგრძნობაა როცა, სამყაროს მიღმა თეთრ კედლებში უსულო არსებასავით გამოკეტილი იღვიძებ.
იღვიძებ და რეალობას მთელი ძალით შეჯახებული, უაზროდ ცდილობ უგზოუკვლოდ არეული ცხოვრების დალაგებას.
ყოველ ორსაათში, უამრავ მილებს შეერთებული ცდილობ გადარჩენას.
ყოველ დაღამებას ებრძვი.
ებრძვი იმ გაუთავებელ ცხოვრებას რომელსაც არაფერი შერჩენია მწარე რეალობის გარდა.
ჰეი შენ!
იცი რაგრძნობაა როცა დედაშენის კალთას ებღაუჭები, რათა რეალობა იმაზე მწარე არ აღმოჩნდეს ვიდრე არის.
იციი რახდება გონებაში როცა პალატაში ექიმი შემოდის ყინულიანი სახითა და მომაკვდინებელი ხმით ავრცელებს ბგერებს მთელ ოთახში, - "თქვენს პატარას კიბო აქვს" .
ჰეი ცოდვილო!
მომავალს რომ ეტრფი.
იცი რაგრძნობაა როცა იბრძვი, არადა წლებია წაგებული გაქვს, უბრალოდ აღიარება გიჭირს!
გადის დრო..
დღეები...
თვეები...
აპარატიდანაც გხსნიან, აღარც წამლებით ივსებ ორგანიზმს.
მერე ერთ დღესაც პირში გახლიან, "რეალობას უნდა გაუსწორო თვალიო."
უკვე აზრი, რომ აღარაფერს აქვს.
ყველაფერზე ფიქრს, რომ წყვეტ და ცდილობ რეალობის გათვითცნობიერებას...
და
უეცრადა აღარაფერი რჩები...
შენ, აღარავინ რჩები!
მთელი შენი მეობა, რომ კივის შენ კი ძალა აღარ შეგწევს, საერთოდ არაფრის...
თეთრ ზეწარზე უგონოდ წევხარ და გრძნობ როგორ შეუმშჩნევლად გეპარება სიკვდილი.
ნელ-ნელა.
მტკივნეულად.
მტანჯველად.