როცა ჩემი ადამიანი მაწყენინებს ხოლმე
მინდა კიბო დამემართოს
და სახლში დაბრუნებულს
პირში მივახალო:
მე კიბო მაქვს.
ის იატაკზე დაემხოს პირქვე
და დიდხანს იღრიალოს.
და მერე, ყოველ დღე, ყოველ ღამე
ჩემ სიკვდილს ელოდეს.
ჩემ სუნთქვას ყარაულობდეს.
შიშით შემომყურებდეს თვალებში
და აკვირდებოდეს
ჩემს დნობას,
ჩემს ხმობას,
ჩემს ქრობას.
და ნანობდეს ყოველ წუთს
ყოველ წამს
უჩემოდ გატარებულს.
მე კი ვხარობდე მისი შიშით
მისი დარდით.
მერე, როცა წავალ
ის მოდიოდეს ყოველ საღამოს ჩემ საფლავზე,
მიკაკუნებდეს საფლავის კარზე
და მე კარს არ ვუღებდე, სახლში არ ვიყო,
ან არ მეცალოს მისთვის
და ის ბრაზობდეს:
როგორ შეძლება მკვდარი სახლში არ იყოს,
როგორ შეიძლება მკვდარს არ ეცალოს
და ნატრობდეს იმ დროს,
როცა ერთად ვუყურებდით ტელევიზორს,
ერთად ვბანაობდით,
ერთად ვსაუზმობდით
და უბრალოდ, ერთად ვისხედით ჩუმად.
და შეზიზღდეს ყველა ის საქმე,
რის გამოც მე მარტოს მტოვებდა.
და ასი წლის მერე,
როცა ჩემთან მოვა,
მე ვეტყვი, რომ დღეს საქმე მაქვს.
ბევრი საქმე.
მერე რა, რომ დღეს დასვენების დღეა.
საქმემ არ იცის დასვენების დღეები.
და ჩამოვიცმევ ჭიების დაჭმულ წინწკლებიან კაბას
და წავალ მეგორებში, მარწყვის ტორტის საჭმელად.
იმან იტიროს თავისი თავი
მეც მიტიროს.