როდესმე გიფიქრიათ თვითმკვლრლობაზე?მე კი.ერთხელ გადავწვიტე მოვკდებოდი მაგრამ დედაჩემი სახლში ცუდ დროს დაბრუნდა და ყველაფერი გააფუჭა შემდეგ კი პალატაში გავიღვიძე.მე ისედაც აღარ ვცოცხლობდი მართალი დავდიოდი,ვირიმოდი,ვსუნთქავდი,მაგრამ არ ვარსებობდი უბრალოდ ვცოცხლობდი,მენეკენს ვგავდი რომელიც მდიდრული მაღაზიის დახლზე დგას,აცვია ლამაზი და არაფრის მთქმელი სახით გიღიმის.ეს ყველაფეი 5 წლის წინ დაიწყო გავიცანი ადამიანი რომელმა ყველაფერი შეცვალა ჩემს ცხოვრებაში,როდესაც მას თვალებში პირველად ჩავხედე მივხვდი რომ ის ის ერთადერთი იყო,მისი თვალები,ეხლაც არ ვიცი ზისტად რა ფერი ჰქონდა ვერც გაარკვევდით,მისი თვლები მე არასდროს დამავიწყდება.ის ჩემი ყველაფერი იყო,ჩემი მომავალი,ჩემი ცხოვრება მან სიყვარული მასწავლა,ღიმილი მასწავლა,ბედნიერი გამხადა,ის მომენტი მახსოვს მომავალს ერთად რომ ვგეგმავდით ჩვენი შვილების სახელებს ვიგონებდი
თ.ის ერთ დღეს უბრალოდ წავიდა დამტოვა ამ დამპალ სამყაროში მარტო,საყაროში სადაც ყველა გღალატობს,ნაგავივით გაგადებენ,დაგცინიან,გაცირებენ,გღალატობენ გუყენებ და მერე მოგისვრიან.მან ყველაფერი წაიღო რაც მაჩუქა ბედნიერე,სოცოცხლე,რიმილი,მომავალი გული? გული მე გავატანე რადგან ჩემი გული მის გამო ცემდა.ასე დავრჩი მარტო ყველაფრის გარეშე.ვერაფერს ვგრძნობ ვერც შიშს ვერც სითბოს,ვერც ჰაერს,მხოლოდ ტკივილი რომელიც შიგნიდან მჭამს.ღამღამობით ჩემს ოთახში ვიკეტები ვტირი და ბალიშს სახეზე ვიფარებ ვიწყებ კივილს,ყვირილს რაც შემიძლია ძმამაღლა ვცდილობ ტკივილი გარეტ გამოვდენო მაგრამ გამომდის?არა ვიხრჩობი ჩემს ცრემლებში ხანდახან ისე ვარ რომ ვტირი მაგრამ ცრემლები,ცრემლები აღამ მაქვს ეს კი ყველაზე მტკინვეულია,რადგამ ამ დროს გულით ტირი,მაგრამ მე გული სადღა მაქვს.ვცდილობ ამ ტკივილს შევებრძოლო,ცხოვრება თავიდან ვისწავლო,მაგრამ არაფერი გამოდის ყველაფერი ცუდადაააააააააა