როცა ყველაფერი უფერულდება...როცა დასასრულისკნ მიდიხარ,როცა არაფერი გაქვს დასაკარგი,არავინ გყავს ვის გამოც უბრალოდ გაიღიმებ,როცა ცისარტყელის ყველა"ფერი ქრება,ირგვლივ კი მხოლოდ ნაცრისფერი და შავია.აქამდე არ ნაფიქრი ფიქრები რომ გიბყრობს,შენთვის უცხო გრძნობა რომ აღწევს გულამდე,ჯერ პატარა ჭრილობაში ჩნდება,მერე თანდათან გედება,დროთანგანმავლობაში კი სისიხლში აღწევს და ყველა უჯრედში ნელ-ნელა მოძრაობს,გედება და სულსაც გინადგურებს.ანადგურებს ყველაფერს რაც შენს გარშემოა,რაც შენში კარგია,საერთოდ გრძნობებისგან გცლის,თითქოს კარგავ დროის,სივრცის,ატმოსფეროს ყველაფრის შეგრძნებას.თითქოს სხვა სამყაროში გადადიხარ და არაფერს აღარ ფიქრობ.აქამდე თუ გეშინოდა სიკვდილის,აქამდე თუ გაზრდა არ გინდოდა,ისევ იმ ბავშვად დარჩენა რომ გინდოდა რომელსაც თან ჰქონდა ბავშვობა და თან არა !თუ გინდოდა უსასრულოდ გეცხოვრა ამქვეყნად,გიყვრდა ყოველი ჩასუნთქვა და ამოსუნთქვა .დილის გათენება და ღამის დარამება.თუ გიყვრდა წვიმის თითოეული წვეთის შეგრზნება შენს თმასა და სხეულზე.თუკი გიხაროდა ყველა თვის მეცამეტე დღე.მეცამეტე რიცხვი და ყველაფერი ცამეტი,თუკი გიყვარდა ლურჯი და გძულდა ყვითელი!ახლა? ახლა აღარც სიძულვილი და აღარც სიყვარული!აღარც სინანული და აღარც სიბრალული! საერთოდ არანაირი გრძნობა.არანაირი შიში იმისა რომ შეილება ამწამს მოკვდე! მხოლოდ ერთს ფიქრობ,მის ადგილას შენ უნდა იყო,შენ უნდა იწვე მიწის ქვეშ,მხოლოდ შენ უნდა იყო გამოკეტილი იმ ოთხ ფიცარს შორის.შენ უნდა იყო და არა ის!არა ის მოღიმარი სახე რომელიც ყველას უყვარდა,ფიქრობ რომ ყველას გაახარებდა მისი დაბრუნება,ძმაკაცები მის სასაფლაოზე აღარ იქნებოდნენ ასასვლელები,აღარ მოუწევდატ მის გარეშე ქუჩებში ყოფნა და იმ ადგილების ცრემლებით შემოვლა სადაც ერთად დადიოდით.აღარც ძმას დაკარგავდა გოგონა რომელიც ყველაფერს დათმობდა მხოლოდ ერთხელ რომ შესძლებოდა ახლა ძმის ჩახუტება და მისი ხმის მოსმენა.არც მისი უახლოესი მეგობრები იქნებოდნენ ცუდად.არა საშინლად! არც დედა დაკარგავდა ასეთ საამაყო შვილს და არც მამას მოუწევდა ცრემლინი თვალების დამალვა ცოლის გასამხნევებლად.ფიქრობ რომ, ყველაფერს გააკეთებდი იმისთვის რომ მისი სიცოცხლე დაგებრუნებინა თუნდა შენსას ჩანაცვლებდი მისით ! ფიქრდები და ხვდები რომ ეს არ არის მხოლოდ სიტყვები და ამ ყველაფერს მართლა გააკეთებ..დაუფიქრებლად მოგცემდი ჩემს გულს რომ შენ გეცოცხლა გესუნთქა და ყველაფერი შეგძლებოდა! დაუფიქრებლად დავთმობდი ჩემს სიცოხლეს! მე ბედნიერი წავიდოდი რომ მცოდნოდა ჩემი სიკვიდლი დაგაბრუნებდა,ამის ემეგ კი ერთხელ მაინც მოხვიდოდი ჩემს საფლავთან და მომიყვებოდი,შენი ცხოვრების შესახებ,შენი სიგიჟეების შესახებ.შენს შესახებ.მოხვიდიოდი ხოლმე და უბრალოდ მომიყვებოდი ყველაფერს,ისე გამიღიმებდი ნშენ რომ იცოდი და ყვავილებს წყალს დაუსხამდი! რომ შემეძლოს!ღმერთო ნეტავ შემეძლოს და ამას მართლა გავაკეთებდი! წარმოუდგენელია შენს გარეშე გათენება და შნს გარეშე დაწყებული დილა! შნს გარეშე გატარებული ყოველი დღესასწაული და შენი დაბადების დღე1მტკივხარ.ზოგჯერ მგონია რომ ყველაფერი ერთიანად ამოხეთქავს,გული გამისკდება და მეც შენთან მოვალ ! ისე მინდა ახლა შენთან ყოფნა! შენი ერთი ჩახუტების გამო ყველაფერს დავთმობდი სულ ყველაფერს!გამაგიჯებს იმაზე ფიქრი რომ დროის გასვლასთან ერთად შენი სხეულიც გაქრება,აღარფერი დარჩება იმისგან რაც მიყვრდა და რაც ყველას უყვრდა! გამაფრენინებს იმაზე ფიქრი რომ მანდ სიცივეში! სიბნელეში! და სრულიად მარტოობაში ხარ! არ იღიმი! არ ბრაზდები! არ ყვირი! არ გიყვრას!არ გწყინს! მტკენს ის რომ ახლა შეი ხელები გაყინულია შენი გული არ ძგერს! შენი თვალები დახუჭულია და არასდროს აღარ გაახელ! ცივია შენი საფლავის ქვიდან მომზიმარი სურათი! ცივია შენი ღიმილი!რომელიც სურათიდან მოდის!მტკივა უშენოდ ყველა წამი და წუთი!მტკივხარ საშინლად! როგორ გადმოვცე ჩემი გრძნობები! ზოგჯერ ისე ვარ ხოლმე,მგონია სუნთქვა საერთოდ აღარ შემიძლია!არ მინდა არავინ და არაფერი შენს გარდა! ახლა მხოლოდ ისღა დამრჩენია დაველოდო დროს როცა მოვალ შენთან! ჩამიხუტებ და მეტყვი ! გიცანი და შენ ჩემთან მოხვედი! და მიანც ამწამს ისევ ვადანაშაულებ ცხოვრებას უსამართლობაში!შენ მიწა გჭამს მეკი შნგან დატოვებული ტკივილი მიღრღნის სულს და მჭამს!!