"სექტემბრის სუსხით გაჟღენთილ საღამოს მე ისევ ისე მივუყვები ნაცნობ ქუჩას, როგორც გუშინ, გუშინწინ და როგორც ყოველთვის...
არ მენატრები,
მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება და მოლოდინიც სხვისი მქანცავს, ოღონდ არ ვიცი ის სხვა ვინაა, როგორია,საით მიდის ან საით წამიყვანს...
დიდი ხანია დღეები შენზე ფიქრის გარეშე წყდებიან კედლის კალენდარს და ბედნიერი ვარ...
აბა, დაფიქრდი, რამდენ ბალიანი ტკივილის დარტყმები უნდა მიაყენო ადამიანს, რომ მას შენი გადაყვარება ბედნიერებად მიაჩნდეს...ჰოო, ჰო, ძალიან დიდი ტკივილია...
შენ ვერ გაუძლებდი...
ბინდშემოპარულ ჰორიზონტს გავყურებ და მეღიმება...
შენ ზუსტად იმ დროს წახვედი ამ ქალაქიდან, როცა მე ჩემიდან გაგიშვი...
არ მენატრები,
უფრო მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება,
რატომ გატყუებ არც კი ვიცი, ჰო მე ვიცი როგორია ის სხვა...მე მისი თვალებიც კი ვიცი, რომლებიც შენსას არაფრით არ ჰგვანან...
მალე ამ ჩვევასაც მივატოვებ და თავს დავანებებ შენთვის წერილების წერას...
მე თვითონ ვატყობ ამ ბოლო დროს როგორ მოაკლდა სიმძაფრე ყველა მათგანს...
რას იზამ,თურმე შეიძლება სიყვარულმაც სურდოსავით გადაგიაროს...

არ მენატრები.
უფრო მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება...
და თუ არა ბედნიერება, იქნებ ამას სიმშვიდე ერქვას..."