შენ ახლა მხედავ, აღმიქვავ, შემიგრძნობ, შეგიძლია შემეხო კიდეც,თუმცა მე ამის საშუალებას არ გაძლევ, რადგან მირჩევნია ჩემს მიკროსამყაროში ჩავიკეტო,არ მოგცე უფლება შემომეჭრა.
შენ არავინ ხარ,მაგრამ გინდა ეს ღიმილი ცრემლებად გადავაქციო, გინდა ნახო როგორ მტკივა, როგორ ვიტანჯები, გსურს ნახო ვინ ვარ სინამდვილეში.
შენ ყველაფერს აკეთებ, იმისათვის რომ ამატირო და მეც ვიწყებ ბავშვივით ტირილს. მოგწონს? გიხარია? მიაღწიე ჩემს დამცირებას?! რატომ არ მპასუხობ? ნუთუ შენგან არაფრის ღირსი არ ვარ, გაიღიმე მაინც, ხომ უნდა გიხაროდეს?
ღმერთო ჩემო! საშინელებაა, შენ ერთი უემოციო არარაობა ხარ, რომელსაც სურს დაიპყროს ჩემი სამყარო მაგრამ ამას ვერ ეღირსება, არავინ და არაფერი ხარ იმასთან შედარებით, ვინც შემიძლია ვიყო მე. შესაძლოა შეცვლილი და განადგურებული,თუმცა მაინც შენზე მაღალ საფეხურზე მდგომი.
ახლა შენ ტირი? რატომ? გეწყინა ჩემგან ასეთი მოქცევა?
ჩვენს შორის განასხვავება ისაა, რომ მე შემიძლია შენ დაგამშვიდო და ბოდიშიც მოგიხადო, შენ კი ეს თვისება არ გაგაჩნია.
მხოლოდ შეგიძლია ტკივილი მომაყენო, მაგრამ რატომ? .... ეს თვითონაც არ იცი.
შენ გსიამოვნებს ჩემი განადგურებული სულისა და სხეულის ყურება, არ გამოხატავ ემოციას, თუმცა ვგრძნობ როგორ მოგწონს.
არარაობა ხარ, ამ მიკროსამყაროში ერთი პატარა წერტილი ხარ, რომელიც არაფრის მაქნისია და მხოლოდ ბოროტებას თესავს.
შენ არც ტვინი გაქვს, არც სხეული, არც სული, შენი უჯრედები ყველა მკვდარია, ჩემი კი ახლა იწყებს გაცოცხლებას, შენი თვალები არაფრის მთქმელია, ჩემი კი მეტყველებენ ნებისმიერ დროს, შენ არარაობა ხარ, მე კი ადამიანობით დაავადებული გოგონა.
იცი კიდევ რა შემიძლია მე? აღიარება, თუმცა არაფერი დამიშავებია შენს წინაშე..
და მაინც ბოდიში.

არარაობად ქცეული შენ და ადამიანობით დაავადებული მე.

-ბ.ტ