უსახლკარო ვარ , არ მაქვს ნავსაყუდელი, არ მაქვს ადგილი სადაც ჩემი სული გაშიშვლდება და ნაზად იმოძრავებს, ჩემი სული უსახლკაროა არ აქვს ადგილი სადაც ცრემლის მოსაწმენდად შევა ან სადაც მყუდროდ დაჯდება რათა კიდევ ერთხელ შეძლოს  დაამარცხოს შავი ფერის შემოტევა.
  ჩემი სული მარტოხელაა იმდენად რომ მას სხვისი გაშვებაც არ შეუძლია, ჩემი სული ეგოისტია და მუდმივი ფიქრის წყარო მხოლოდ მისიი მტკივილებია, არ ძალუძს ვინმეს გაშვება, არ სურს ვინმემ მის გარეშე გამოსცადოს ბედნიერება არ უნდა ხიდის ბოლოში იდგეს, სურს ისიც ბედნიერების ნაწილი იყოს, ჩემი სული მდაბიოა იმიტომ რომ არავის უწსავლებია დიდსულოვნება , უსახლკაროა, უპატრონო, დაკარგული.
  ერთადერთო შეგრძნება რომელიც გააჩნია შეცოდეება, მხოლოდ საკუთარი სული ეცოდება და ამის გამო სხვებსაც ტანჯავს, არავის უშვებს, არავის ათავისუფლებს და ცდილობს ერთპიროვნულად ადამიანებს განაჩენი გამოუტანოს რაც ყველაზე მეტად მას ვნებს.
  ეგოისტი, მდაბიო,მარტოხელა, ყველასგან მიტოვებული ჩემი სული.