ყოველთვის მიკვირს როცა ქართველობაზე ის ადამიანები აცხადებენ პრეტენზიას და ნამდვილ პიროვნებებად მოაქვთ თავი, ვინც სამშობლოსა თუ მოყვასის სიყვარულს სუფრაზე დალეულ სადღეგრძელოში ხედავს,როცა სამშობლოსთვის მხოლოდ სადღეგრძელოს სხვამ და მთელი ცხოვრება იმაზე ფიქრობ, როგორ წახვიდე უფრო ძლიერ სახელმწიფოში,როცა ნამდვილ ქართველობაზე გაქვს პრეტენზია და მხოლოდ კარგად ჩაცმულ,ფულიან ადამიანებში ხედავ მათ თავს და არა უბრალოდ მეეზოვესა თუ მეხანძრეში რომელიც ასეთი რთული პროფესიის მიუხედავად საკუთარ სულს დებენ ქალაქის გალამაზებასა და შენარჩუნებაში.როცა მშვიდობის სადღეგრძელოს ვსვამთ სუფრასთან ,თუმცა მშვიდობისთვის არაფერს ვაკეთებთ, საკუთარი შესაძლებლობიდან გამომდინარე.როცა მხოლოდ საუბრობს ყველა კარგს და კეთებით არავინ იწუხებს თავს.როცა დედის სადღეგრძელოს ამაყად ამბობს ის ვინც სადღეგრძელომდე და მის შემდეგაც ხშირად აყენებს შეურაწყოფას მას.როცა ღარიბი ფენის ბავშვები იმიტო იჩაგრებიან რომ არ აქვთ ბოლო დონის ტანისამოსი და აქსესუარები,ეს ის დროა როცა მატერიალური ფასეულობები ყველაზე მაღლა დგას...იქნებ დროა გამოცოცხლების?თითოეული ჩვენგანის გამოსწორებით იწყება ერის გამოსწორება!სიყვარული სიტყვებში კიარა ქცევებშია,სიყვარული:სამშობლოს,მშობლების,ადამინების,ბუნების და საერთოდ ყველაფრის.სიყვარული ჩვენი შეცდომებისა რომლებმაც გვასწავლეს კარგი და ცუდი,გაგვხადეს უკეთესი ვიდრე ვიყავით.ნუთუ მხოლოდ ეს არის?ნუთუ მხოლოდ ეს არის?
