ჰომ ლამაზია თეთრი ფერი, წმინდაა თეთრი ფერი, ნათელია თეთრი ფერი. თოვლიც ხომ თეთრია, მაგრამ რა დამავიწყებს იმ თეთრ ნაკვალევს თოვლზე, რომელმაც ასე შემცვალა. რა დამავიწყებს იმ გრძნობას, რაც მაშინ ვიგრძენი...
ის წავიდა. წავიდა და წაიღო ჩემი ნაწილი, თეთრი, ნათელი ნაწილი და დამაბნელა, გამაშავა, მარტო დამტოვა. წარმოგიდგენიათ? სრულიად მარტო ვიყავი. ვიცოდი, რომ მას ვეღარასდროს ვნახავდი. მციოდა და თითქოს ამას ვაბრლებდი იმას, რომ უკან არ ავედევნე. არა! არ შმეძლო გაძრევა. რომ გავნძრეულიყავი ჩემს ქვეშ მიწა გასკდებოდა და თან ჩამიყოლებდა მეც და სამყაროსაც. იცით, დამთვიდობებაც ვერ მოვასწარი. ვერც კი გავაცნობიერე რა მოხდა. უბრალოდ ადგა და წავიდა. გაიყოლა თეთრი ნაწილი.
ახლა არც თეთრი მიყვარს, არც თოვლი და არც საკუთარი თავი.