მე მწერალი ვარ,რომელსაც არ შეუქმნია არცერთი ლექსი,
არც ნოველა,
არც მოთხრობა
და არც რომანი.
მე მწერალი ვარ,მაგრამ ყველაფერი უკვე თქმულა და დაწერილა.
მწერალი ვარ წლებით გვიანი. ყველამ დამასწრო. ჰომეროსიდან - დოსტოევკსიმდე; რუსთაველიდან - შექსპირამდე; ალიგიერიდან - სერვანტესამდე, ჰიუგომდე, ტოლსტოიმდე,დიუმამდე,ბრონტეებამდე და გრიმებამდე.
ვერაფერს ვწერ,რადგან ყველაფერი,რასაც ვგრძნობ და ვხედავ, უკვე თქმულია და დაწერილი. ათასჯერ გადაკითხული,ცრემლებითა და ჩაის ფინჯნის ოვალური რკალით დალაქავებული, დამტვერილი და ბნელ თაროზე შემოდებული.
რა ვთქვა ახალი და რა ვუთხრა სხვას?! - ყველამ დამასწრო.
ოხ,ეგ ბებერი, გაღლეტილი პლაგიატები! ჩემგან წაიღეს ყველა სიტყვა! მიისაკუთრეს! დაიჩემეს ისე,თითქოს მათგან შობილა. მხოლოდ იმიტომ,რომ მე იმ დროში ჯერ არ ვიყავი.
მე მწერალი ვარ. გეფიცებით,ყველაზე წმინდას - იმ ფურცლებს,რომელთაც არ ასდით მელნის სურნელი. ( და არც აუვათ. რაღა უნდა მოხდეს ახალი?!)
მწერალი ვარ,როგორც მხატვარი,რომელიც დაიბადა და მოხატული დაუხვდა „სიქსტეს კაპელა“
რეჟისორი ვარ,რომელსაც წაგლიჯეს ყველა ფილმი. და მუსიკოსი,რომლის სიმღერაც სხვებმა იმღერეს.
რა გვიან გავჩნდი. ასე მგონია, დავიგვიანე ყოველი წელით,რაც არსებულა დედამიწაზე.
დავიბადები, ვიცხოვრებ, წავალ. კვალს ვერ დავტოვებ იმდენად დიდს,რომ მერე თქვან ჩემზე: გამთენიისას უყვარდა ცეკვა, ჩაი მურაბით,ყველი უპუროდ, მუსიკა უხმოდ, ფილმი შავ-თეთრი და ძილი მშფოთვარე. აფრენდა ხანდახან, როცა აწუხებდნენ მუზები და ქმნიდა შედევრს.
იტყვიან: იყო მშვიდი და უხმო კაცი, ამ ქვეყნის შვილი.
არანაირი პომპეზურობა. არანაირი სატანა ჩემში. მხოლოდ უფერო,უფორმო და უშინაარსო უბრალოება.
მე გვიან გავჩნდი. დავაგვიანე და ვერ დავწერე ვერცერთი სიტყვა,რომლის გამოც სიცოცხლე უღირთ ადამიანებს.
სიყვარულისთვის არ მიმღერია თეთრი ლექსებით, არც მიგლოვია გრძელზე-გრძელი რომანებისთვის.
ვერ დავიჩემებ ავტორობას,მაგრამ ნამდვილად და უთუოდ ვარ მწერალი. გეფიცებით ყველაზე წმინდას! - იმ ფურცლებს, დაკუჭული რომ ყრია კუთხეში.

და მაინც,
იქნებ სადღაც
რაღაც
დარჩა უთქმელი?!
იქნებ ჯერ კიდევ არ დასმულა ბოლო წერტილი?!
იქნებ მე ის ვარ, ვინც უნდა იყოს ჩემი შემდგომის პლაგიატი.
იქნებ მე უნდა წავართვა მომავლის მწერალს სათქმელი?!
არსებობს კიდევ, ის რაც არ იცნობს გაყვითლებულ თაბახის ფურლებს?!
არსებობს ის,რაც ჯერ არავის წაურთმევია?!

მზის ამოსვლისას ცეკვას შევწყვეტ და ჩაის დავლევ ლიმონით. ფურცლებს ავიღებ, იმ კაცზე მინდა წერა,ვინც ეძებდა და ალბათ იპოვის.