ეული
05:41 ის მიდის, ჩემი ნაწილაკი მიდის.... და თითქოს ერთიანად ტოვებენ მისი უჯრედები, ჩემი სხეულის უჯრედებს.. ბოლოჯერ მეხება,ბოლოჯერ მითათუნებს ხელებს, ჩემს ბუნჩულა ლოყებზე. ბოლოჯერ მჩქმენტს. ბოლოჯერ ფრთხილად მკოცნის თითებზე და ტუჩის კუთხით იღიმის, როგორც სჩვევია.. მერე სახე ეცვლება,ისე უცბად იცვლება, მისი ყოველი მიმიკა, ნაკვთი და თითქოს წვიმს... მტოვებს... ჰო ძალიან არ უნდა, მაგრამ მტოვებს, ამ უკიდეგანო ქვეყანაზე მარტოს და თითქოს არც ფიქრობს.. ვხვდები, რომ სულშიც წვიმს, ჩემს მეშიც წვიმს. თავს ვხრი და წამის მეასედში მას ვეკვრი, მთელი არსებით.. ცრემლებს დაღლილი მაჯებით, ჩუმად ვიცილებ სახიდან და ღიმილს ვცდილობ. გულწრფელს არა, მაგრამ ვცდილობ. ვცდილობ და ნამდვილად არა ტყუილად, შესანიშნავად გამომდის. მის ამღვრეულ სახეზე, იმწამს, ახალგაზრდა ნაოჭებიც კი მეჩვენება და მის თვალებში ვიძირები.. ვერ ვუგებ, მე მისი არ მესმის. მან ჩემი დატოვება შეძლო .... ახლა მცივა .. ძალიან მცივა... თითქოს ისე მცივა, როგორც არასდროს! როგორც არცერთწამს ჩემს ცხოვრებაში...!! მივდივარ... დაზარებით ვადგამ ნაბიჯებს უკან და ვბრუნდები მისგარეშეობაში... საშინლად დამძიმებული და გულგატეხილი. დრო გადის... იწელება.. თითქმის თოვს.. მაგრამ მაინც გადის... ისევ ვზივარ, მოჩუქურთმებულ ცისფრად შეღებილ აივანზე და გავყურებ ქუჩას. გავყურებ და თითქოს, ყოველი გამვლელი ის მგონია. შემდეგ ვხვდები რომ მცივა... და აკანკალებული ჩემს ნარინჯისფერ ოთახში ვბრუნდები, ვუახლოვდები ჩემს კარადას და საგანძურივით მოფრთხილებულ მის მოსაცმელს, ცხვირითა და მთელი ფილტვებით ჩავისუნთქავ... გარეთ ისევ წვიმს ... წამით ბედნიერიც კი ვარ.. წამით მეტირება... და ვხვდები რომ მარტო ვარ.. მარტო და სულის ტკივილამდე მონატრებას ვგრძნობ... ვიცი რომ იმაზე უფრო მეტად მიყვარს, ვიდრე იმსახურებს... ყელში რაღაც ცრემლებით და სევდებით გაჯერებული, გორგალი მახრჩობს. არ მაძლევს საშუალებას გამართულად ვილაპარაკო და ნორმალურად ვისუნთქო. ახლა სხვაგან ხარ... სხვაგან გიცემს გული... სხვა ჰაერს სუნთქავ... სხვა გარემოს ხედავ.... სხვაგან დააბიჯებ... ჩემგან 3000კმს მოშორებით არსებობ და თითქოს სხვა ხარ..... ვფიქრობ, ორი ნაწილი ვართ, ერთი მთლიანობის, მაგრამ ალბათ არც ამაში დამეთანხმებოდი. უკანასკნელ იმედებს ვიგონებ და მთელი ჩემი არსებით ვეჭიდები.... ვეჭიდები რომ არ ჩავიძირო... შეიძლება წავბორძიკდე, მაგრამ არ დავეცე. ყველაზე მძიმე მომენტები კი უკანასკნელ გამოგონილ, იმედებსაც მიმსხვრევენ. მე ვკვდები... ზემოდან ვუყურებ ჩემსთავს და სიბრალულს ვგრძნობ. ალბათ შენ სინანულს. მივფრინავ... მე ყოველთვის მინდოდა მეფრინა. არ მჯერა, რომ რასაც ვწერ ძალა აქვს. ძალა მხოლოდ იმას აქვს, რასაც ვერასდროს დავწერ. |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
