-გამარჯობა ნიტა!
-გაგიმარჯოთ.. გიცნობთ?
-ასე თუ ისე მიცნობ!
-არა არ გიცნობთ კარგი მახსოვრობა მაქვს.. და რომ გიცნობდეთ არც დამავიწყდებოდით,
-მართალი ხარ ერთმანეთს არასდროს შევხვედრივართ მაგრამ ყოველ დღე, მე! თქვენი სატელეფონო წერილები მომდის! და იმაზე უკეთ გაგიცანი ვიდრე წარმოიდგენ...
-ჩემი წერილები თქვენთან! კი მაგრამ როგორ? ან ამას რით დაამიმტკეცთ!
-ნიტა ნიტა! შენ 4ხე, კუურსზე გადადი... პედაგოგიურ ფაქულტეტზე საუკეთესო ნიშნებით გამოირჩევი,
-მოიცათ ეს აქ ამ ეზოში ყველამ იცის ეს ხო უნივერსიტეტის შესასვლელია!
-ნიტა აქ ის იციან? რომ წვიმა გიყვარს! იციან? რომ ამ ფაკულტეტზე სწავლას დედის დაჟინებული თხოვნით გადიხარ!
იციან? რომ გინდა მხატვარი გახდე და მსოფლიო ნახო!
იციან ნიტა ეს ყველაფერი აქ!?
-თქვენ მე მაშინებთ! ეს ყველაფერი საიდან იცით? გთხოვთ გამიშვით შინ უნდა წავიდე!
-მოიცა რაღაც უნდა გითხრათ..
არ მოუსმინე და უკან მოუხედავად გავვარდი უნივერსიტეტის ეზოდან,
მთელი გზა იმ მამაკაცზე ვფიქრობდი საიდან იცოდა ჩემზე ასეთი რამეები! გულს იმით ვიმშვიდებდი რომ ეს რომელიმე თანაკურსელმა უთხრა მაგრამ მე ხომ ამას მარტო ერთ ადამიანს ვუმხელდი..! ის კი ერთი თვეა ამერიკაში წავიდა გაცვლითი პროგრამით,
შინ მივედი და ოთახში ჩავიკეტე ისე რო არავისთვის არაფერი მითქმია. ვცდილობდი იმ უცნობი მამაკაცის სახე დამეხატა... რატომღაც მხოლოდ თვალებს ვხატავდი წესიერად სახის სხვა ნაქვთების ხატვისას ხელი მიკანკალებდა!
მეორე დღეს უნივერსიტეტის ეზოში მხოლოდ სტუდენტები და ლექტორები თუ დაიარებოდნენ.
ის იდუმალი კაცი არ გამოჩენილა.
ასე გაგრძელდა სამი თვე..
მე კი ყოველ ღამე იმ მამაკაცის თვალებს ვხატავდი..
-ნიტა ნიტა დავბრუნდი!
-ეს ხო ზაალია!
-სალამი ნიტა! როგორ ხარ?
-ოხ ზაალ კარზე დაკაკუნებას როდის ისწავლი?
-კაი რა ნიტა ისევ ასე უნდა მესაუბრო? სულ არ მოგენატრე? შენი ბავშვობის მეგობარი!
-მაპატიე კი ზაალ მომენატრე..
-ნიტა ეს ნახატები საიდან?
ზაალი ისე ინტერესით და გაოცებული სახით დაშტერებოდა იმ მამაკაცის ნახატებს მეც კი გამიკვირდა!
-ზაალ ხომ არ გეცნობა!? ეს ადამიანი!
-იცი ნიტა ეს ჩემი ახლობელი კოსტაა! პოეტია..
შენ საიდან იცნობ? ან რატომ დაგიხატავს მარტოთვალები!
-მე ერთ დღეს ის თვითონ გამომეცხადა უნივერსიტეტის ეზოში.
და მითხრა რომ იმაზე კარგად მიცნობდა ვიდრე მეგონა.
ვკითხე რით დაამტკეცდა და ისეთი რამეები იცოდა რაც მარტო შენთვის მითქვამს..
-მოიცა ნიტა ამ დღეს შეგხვდა? ნატზე თვე და რიცხვიც გაქვს მითითებული 4,ოქტომბერი 2016წ..
-დიახ ზაალ მაგ დღეს ვნახე...
-ნიტა! ეს შეუძლებელია!
-რატომ ზაალ?
-ამ დღეს ავტო ავარია მოხდა სადაც ის იმყოფებოდა და სამწუხაროდ გარდაიცვალა.
-ანუ ამბობ რომ მომეჩვენა?
-არ მგონია ხომ იცი ეგეთებს არ მჯერა! ალბად ძალიან გავდა.. კარგი ეხლა მე წავალ შინაც მელიან!
-მოიცა ზაალ მისი წიგნი გაქვს?
-არა მაგრამ მისი ბოლო წიგნის დასახელებას გეტყვი და ინტერნენტითაც ნახავ.
(აისრულე რაც გულს სურს)
-მადლობ ზაალ!
ზაალი წაციდა მე კი მჯეროდა რო მართლა კოსტას ვესაუბრე.. არ ვიცი რატომ მაგრამ იმ დღესვე გადავწყვიტე კოსტას საფლავზე მივსულიყავი,
როცა საფლავს მიუახლოვდი დედის ასაკის ქალი შევნიშნე საფლავთან ახლოს ჩამომჯდარიყო,
მივედი მეც იმ სკამზე ჩამოვჯექი სადაც ის ქალი იჯდა.
-გამარჯობა ნიტა!
გაოცებისგან ხმა ვერ ამოვიღე! საიდან იცის ჩემი სახელი?
-გამარჯობათ..
-გიკვირს საიდან ვიცი შენი სახელი?
-დიახ ძალიან გამიკვირდა..
-ნიტა მე კოსტას! დედა ვარ..
მან გამაცნო შენი თავი მკითხავ როგორ? შენი წერილებით ყოველდღე კითხულობდა დაწვრილებით.
-კი მაგრამ ეს როგორ?
-ყოველ დღე შენ წერდი ზაალს! შენს მეგობარს შენს სურვილებზე ოცნებებზე..
-დიახ მაგრამ ეს წერილები თქვენს შვილს საიდან მოუვიდა? მე ხო ზაალს ვწერდი,
-ზაალი და კოსტა მეგობრობდნენ.
ზაალს! არ სურდა იგივე ნომერი წაეღო უცხოეთში და კოსტას მისცა დროებით თავისი ნომერი.
ასე რომ რასაც ზაალს! უყვებოდი კოსტა! კითხულობდა და გული წყდებოდა რო ოცნებას ვერ ისრულებდი...
ისიც კი გადაწყვიტა მისი ბოლო წიგნის დასახელება შენთვის მოეძღვნა,
იმ უბედურ დღეს შენთან უნივერსიტეტშიც მოვიდა
-დიახ ასე იყო ძლივს ამოვიღე ხმა,
-მაგრამ შენ მას ბოლომდე არ მოუსმინე და გაექეცი,
-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნიე..
-შინ რომ დაბრუნდა ამბობდა გოგო შევაშინეო და ისიც დაამატა რომ ყველაფერს გააკეთწბდა რომ შენი ოცნება ასრულებულიყო!
-ამის მოსმენის მერე მე კოსტას დედას ყოველდღე ვხვდებოდი. მე ვესაუბრე დედაჩემსაც ვუთხარი რაც გულით მსურდა.
ასე რომ მე კოსტას ნატვრა ისევე დროგორც ჩემი ავიცდინე!
1,წლის მერე როცა ხემი ნახატების გამოფენაა ისევ კოსტას ნახატს ვუცქერი და მას მადლობას ვუხდი.