ყოველთვის გჯეროდა რომ ხალხი ისეთს მიგიღებდა, როგორიც იყავი. ცოტა უცნაურს, ცოტა საყვარელს და ცოტა მორცხვს. თუმცა შეცდი. საკუთარ თავს კარგი პიარი ვერ გაუწიე, "არასაკმარისად კარგის" იარლიყი მოგაკრეს და გაიძულეს ისე გაგეხურა კარი, რომ შენი იქ ყოფნის კვალიც კი არ დარჩენილიყო.
ვიტრინაზე შემოწყობილ გოგონებს იარლიყები მაჯაზე ჰკიდიათ, ისე რომ ყველამ დაინახოს, ყველამ შეძლოს წაკითხვა.
"სრულწლოვანი, უყვარს ბიოლოგია, განსაკუთრებით სასქესო ორგანოების ანატომია. შეუძლია საჭმელებს კეთება და გიჟდება დალაგებაზე.
ფასი შეთანხმებით"
შენ კი მხრებამდე ძლივს მიღწეულ ფერად თმას ყურს უკან იწევ, რომელსაც სუნამოს სუნში არეული სიგარეტის სურნელი აქვს. ოდნავ ფართე მაისურს ისწორებ და პატარა ზურგჩანთას ორივე მხარზე იკიდებ.
მინის კარს აღელვებული აღებ.
-ჰომ გითხარი რომ სავიტრინე გოგო არ ხარ, რატომ დაბრუნდი? - ეგრევე გეგებება შენობის მფლობელი.
თავს მორცხვად ხრი, ხმადაბლა, დიდი გულისტკივილით ამბობ:
-"არასაკმარისად კარგი გოგოების" სამუშაო მჭირდება. - ამის მოსმენაზე კმაყოფილი გიღიმის და შვილით გხვევს ხელს. საბუთებზე ხელს გაწერინებს და გიხსნის წესებს.
ახლა უკვე შენ ხარ შემფასებელი. ისეთი უნდა აარჩიო რომ მაღაზიას კარგი შემოსავალი მოუტანოს, თორემ სამსახურის დატოვება მოგიწევს.
შენობაში რამდენიმე გოგონა შემოდის, მათ დანახვაზე უკვე ზუსტად იცი ვინ უნდა გაუშვა ან დატოვო. სპეციალურ ოთახში შეგყავს და გულმოდგინედ ათვალიერებ.
-ჰობი? - ეკითხები სამივეს, რომლებიც იბნევიან, ცდილობენ სწორი პასუხი გაგცენ. ამიტომ ერთდროულად ამბობენ.
-საუბარი პატიოსნებაზე. - შენ ხმადაბლა გეცინება, თუმცა სწორ პასუხად უთვლი.
-საყვარელი ადგილი?
-სამზარეულო. - ისევ სწორ პასუხს იღებ. ცოტა უკმაყოფილო ხარ, სამიდან ორი უნდა დატოვო. წესი წესია.
-საყვარელი საგანი? - ზუსტად იცი რომ ვერ გიპასუხებენ სწორად. ამიტომ იმედიანად გადაიდე ფეხი ფეხზე და კალამი ააწკაპუნე.
პასუხად მათემატიკას, სპორტს და უცხო ენას იღებ.
ესეც ასე. მათემატის მოყვარულს "გამოუსადეგარის" იარლიყს შენი ხელით აწებებ და დაცვას მისი შენობიდან გაყვანას სთხოვ.
არჩეულები ბედნიერი ღიმილით შიშვლდებიან და საკუთარი იარლიყით ვიტრინაში დგებიან.
დაცვა გატყობინებს რომ კლიენტები მოვიდნენ.
-გამარჯობა, რით შემიძლია დაგეხმაროთ? - ახალგაზრდა ბიჭის წინ მომღიმარი დგები და ელოდები როდის გაგცემს პასუხს.
-გამოცდილი, ემოციური და მშრომელი ქალი მჭირდება. - სწრაფად გეუბნება და ჩამწკრივებულ გოგონებს მშრალად ათვალიერებს.
-მარჯვნიდან მესამე ზუსტად სათქვენოა. - პასუხობ და საყვარელი, შავთმიანი გოგოსკენ უთითებ.
-ქერა მინდა, ამის თმა მეტისმეტად შავია. - გაღიზიანებული გპასუხობს და დამცინავად გათვალიერებს. მაშინ კი მარჯვნიდან მეათეზე უთითებ. ბიჭი კმაყოფილი იმზირება და ყოველგვარი კამათის გარეშე მითითებულ ფასს იხდის.
-წაიყვანთ თუ? - მორიდებულად ეკითხები.
-არა, გამომიგზავნეთ. - ისევ მშრალად გიგდებს პასუხს და მაღაზიას უკანმოუხედავად ტოვებს.
ქერა კი ბედნიერად იღიმის, თითქოს ეს ესაა დედოფლობა შესთავაზესო.
საღამოს მაღაზიას კეტავ და სახლისკენ სწრაფი ნაბიჯით მიდიხარ.
-უკაცრავად, საფულე დაგივარდათ. - მწვანე, ბრწყინავი თვალებით მომზირალი ბიჭსკენ იხედები, რომელსაც შენი ალუბლისფერი საფულე უჭირავს და გაწვდის.
-მადლობა. - ართმევ და საპასუხოდ უღიმი.
მაშინ კი ხვდები "არასაკმარისად კარგი" სულაც არაა საბოლოო დიაგნოზი და მდინარის საპირისპირო მიმართულებით ცურვას იწყებ.
ცურვას საკუთარი თავისკენ.