ჩემს სამყაროში ფერები გახუნდა, არ ვიცი ფრი დაუბრუნდება თუ არა, მაგრამ თუ გავითვაისწინებთ იმას, რომ მე არ მსურს ისევ ფერადი გავხდე, მაშინ სავარაუდოდ არასდროს გახდებიან ისეთები როგორებიიც წარსულში იყვნენ, თქვენ ფერებში ვინც გინდათ ის იგულისხმეთ ან კიდევ რაც გინდათ, მაგრამ მე იმ ბოლისგან გახუნებულ ფერებზე გესაუბრებით რომლებსაც სიგარეტის სუნი ჯერკიდევ ასდით...
ჩემში სიკვდილი უფრო ჭარბობს ვიდრე სიცოცხლე,მუდმივად მაინტერესებდა ვინ ვიიყავი ან საიდან მოვდიოდი, მაგრამ ამ სამყაროში საკუთარი თავის მოძებნა ცოტა არ იყოს რთული აღმოჩნდა ჩემთვის... თუმცა თუ სხვებს მოუსმენთ, ჩემზე ისეთი შთაბეჭდილება შეგექმნებათ, ინვალიდის ეტლს იყიდით და სახლის კართან მოაყენებთ, რადგან მათ არასდრო ესმოდათ ჩემი, მე ყოველთვის საკუთარი სამყარო მქონდა, მეტსაც გეტყვით, ხუთ წლამდე არც კი იცოდნენ ლაპარაკი ვიცოდი თუ არა, დავხუჭავდი ხოლმე თვალებს და წარმოვიდგენდი ჩემს სამყაროს, რომელიც ისეთი მრავალფეროვანი იყო, რომ არცერთ ადამიანს არ მოუნდებოდა იქიდან გამოსვლა... მაგრამ სამწუხაროდ, ხშირად მიწევდა ისეთ მწარე რეალობაში დაბრუნება რასაც დედამიწაზე ცხოვრება და ისეთი ხალხის ყურება ქვიაი, როგორიც გარშემოა....
მე კი ვცდილობდი ყოველთვის ის დავრჩენილიყავი ვინც ვიყავი, შინაგანად... გარეგნობას უკვე დიდი ხანია ყურადღებას აღარ ვაქცევ, უბრალოდ ვეღარ, მაგრამ როგორც ჩანს აზრი არც ააქვს, ქუჩაში გასულს მაინც ისე შემოგხედავნ როგორც თავად სურთ, თავად კი იმ სისქე ნიღაბი ადევთ სახეზე, რომ მოინდომო მთელი ცხოვრება ვერ ამოიცნობ სინამდვილეში ვინები არიან... ხან ქურდს გხდიან, ხან ბოზს, ხან დებილს და ხან კიდევ გაუნათლებელს... შენ ისევ შენთვის მიუყვები ქუჩას და არ იცი სიბრაზე სად წაიღო, რომელიც მრავლადაა შენში... ამით შემოიფარგლებოდა ჩემი ცხოვრებაც და ახლა როცა, სიგარეტი და აკლოჰოლი ჰაერზე მეტია ჩემში, და ახლა როცა ცრემლის შეკავება შემიძლია, ახლა როცა მე აღარ ვარ პატარა ბავშვი, ახლა როცა წესით ყველას საკადრის პასუხს უნდა ვცემდე, მაინც მეშინია, მაინც ვიმალები, იმ ბრბოში რომელსაც ზრდილობის გამო ხალხს ვუწოდებ, იმ რობოტთა ხროვაში რომელსაც ყოველდღე ქუჩაში ვხვდები, რომელთა თვალებიც ჩემდამი სიძულვილით სავსე გამოხდვას იმეტებენ და რეალურად სიყვარულით მეკითხებიან ( როგორ ხარ?) მეკი ისევ ზრდილობიანად ვპასუხობ, (კარგად შენ?) ამ ყველაფრის ქვეტექსტი კი ჩემზე უკეთ არავინ იცის..
რატომ არ მინდა ფერები ისევ ლამაზი გახდეს? იქნებ იმიტომ, რომ ახლა უკვე თავად ვიცი რა მინდა, იქნებ მინდა რომ ასე ვიყო ჩემთვის ეულად, აღარ ვგრძნობდე ხალხის მხრიდან ჩემს სიძულვილს... არ მინდა, იყოს დარჩეს ისევ მუქი ფერები, არ მინდა იყოს არ გაიღიმო გტკივა ტუჩები, და თუ მაინც გადაწყვიტე, რომ გამიღიმო, ნუ შეწუხდები მე აღარ მოგცემ ამის უფლებას, აღარ ვარ ბავშვი, გამჭირვალე, მეც გავიკეთე სქელი ნიღაბი... ფერები ისევ კენტის არომატს ატარებენ და ჩემში ისევ სიკვდილი ჭარბობს სუნთქვაზე მეტად...