მიდის!. იწვევს სევდასა და დიდ ტკივილს. შეჩვევაა ყველაზე ძნელი. შეჩვევაა ყველა ტკივილის სათავე. როცა იცი ,რომ ვიღაც ყოველ დღე, შინ მისულს დაგხვდება და თბილი ღიმილით შეგეგებება. როცა იცი რომ ადამიანი ,რომელიც შენს დაბრუნებას მოუთმენლად ელოდა და შენთვის ყოველთვის გულმხურვალედ ლოცულობდა იქ აღარ გხვდება, სადაც შენი გული ყოლველთვის მიგიწევდა. ეჩვევი იმას რაც მარადიული არაა ,თუმცა არაფერია მარადიული. ადამიანი იმდენად ეგოისტია ,რომ სურს მიიღოს მარადიულობა მაგრამ ამ მარადიულობაში დროებითს ვერ აფასებს და კარგავს იმას, რასაც მისი გაბედნიერება შეეძლო.როდესაც ვიღაცის ღიმილიანი სახე შენი ბედნიერების საწყისი ხდება ,აქ, მასთან განშორება დიდი ტკივილია და საბოლოოდ რჩება იმედგაცრუება .იმედგაცრუება იმისა ,რომ რაღაც ისე ვერ ან არ გააკეთე როგორც გსურდა რომ ყოფილიყო და ვერც გამოსწორების გზას პოულობ, რადგან სიკვდილმა ყველა გზა წაშალა და დარჩა მხოლოდ მარტოობა სულშიც ,ხორცშიც და უკვე გაციებულ ,ობლად მიტოვებულ სახლშიც.
