ზაფხულია შუა აგვისტო, აი ისეთი ზაფხულია გარეთ, რომ უნდა გახვიდე და რუჯი მიიღო ან თუნდაც პიკნიკი მოაწყო და ფოტოკამერა ათასფერი სურათებით ააჭრელო. საცოდაობაა ასეთ საოცარ ამინდს მხოლოდ და მხოლოდ ფანჯრიდან უცქერდე, მისით ტკბობა კი არ შეგეძლოს!

თითქმის შვიდი წელია უკვე რაც მზის შუქი არ მინახავს. შვიდი წელია ცისთვის თვალი არ მომიკრავს. ამ ყველაფრის მიზეზი კი ეტლია!
ამ წყეული ეტლის ბრალია ფეღბურთს, რომ დავანებე თავი და რიგით საცოდავ ინვალიდს დვემსგავსე.
ვერასოდეს ვიფიქრებდი ადამიანს საკუთარი თავის სიბრალური თუ შეეძლო.
მაგრამ თურმე შესძლებია, თანაც როგორ!.

ყველაფერი კი იქედან დაიწყო, როცა
მეთვრამეტე დაბადების დღეზე მამამ BMW მიყიდა.
მეორე დღეს კი მეგობრებმა რბოლა მოვაწყვეთ.
სამწუხაროდ საბედისწერო აღმოჩნდა ის დღე ჩვენთვის!

ამ ფაქტის შემდეგ მთელი სამი თვე ვიყავი უგონოდ. ერთხელაც კი ხეიბარმა გავიღვიძე. საუბედუროდ სიარულის უნართან ერთად ბავშვობის მეგობარიც დამეკარგა. იღბლიანი ხარო დაცინვასავით ჩამესმოდა ყურში.

-იღბლიანი მე კი არა თომა აღმოჩნდა მეთქი ვამტკიცებდი. განა რა ფასი აქვს ასეთ სიცოცხლეს?

ოცდახუთი წლის ვარ და სახლიდან ბოლოს შვიდი წლის წინ გავედი.
ოცდახუთი წლის ვარ და დამოუკიდებლად ვერც კი ვიცვამ, ამას ეძახით იღბალს?

ვერ ვიტან ზაფხულს! ზაფხულს, რომელიც გარეთ გასვლის დაუოკებელ სურვილს მიღვიძებს და მე კი ისევ არაფერი შემიძლია. გარდა იმისა, რომ ვუყურო!
ვუყურო თუ როგორ უდარდელად დადის ხალხი ქუჩაში.