რაღაც მჭირს თითქოს ვიკარები დიდ ლაბირინთში და ბრძოლის ძალაც გამომელია ვზივარ და ველოდები ვინმეს ვინც მიშველის მაგრამ ამაოდ შეუმჩნევლად მაბიჯებენ ადამიანები მათვის უსარგელო მხდალი არსება ვარ აჰაჰაჰ არადა მათ არც იციან რამდენი პრობლემა გამოვიარე რამდენი ბრძოლა გადავლახე რამდენი ვიწვალე რამდენი ვიტანჯე გაზულუქებული ცხოვრების ნაბიჭრები პირველივე პრობლემაზე ტირიან შემდეგ კი სხვას განკიცხავენ.....აღარ შემრჩა არაფერი მიწიერი გრძნობებიც კი გამეყინა და სხვადასხვა მეთოდებით ვცდილობ მათ გათბობას მაგრამ არ გამომდის მწარე იარები აღარ ხორცდება....აზრი დაეკარგა თითქოს ყველაფერს მოსაწყენი რუტინა გვსპობს და ვერც ვხვდებით რობოტათ გცეული ადამიანები, რომელებიც ყველაზე ძვირფასის გასაფრთხილებლად ოდმავ დროსაც არ თმობენ მისთვის....აიიი ეს სინთეზი მკლავსსს ირევა აზრები ერთმანეთში საშინელ ტკივილს განცივდი მერე ვარდები სხვა სამყაროში დავფრინავ უაზროდ და ამ აზრებში დრო გავიდა ცხოვრება და შემრჩა რა არაფერი უაზრო ფურცელები ფიქრებით სავსე გაცვეთილი გაცრეცილი ფურცლები ისევ გადაუშლელი დევს ელოდება იმ მორიგ ტანჯულს რომელიც საკუთარ თავს იპოვის ამ ნაჯღაბნში.
