შარიშურობენ გაცრეცილი ძველი ფურცლები,
გახუნებულან საუკუნის უაზრო წლები,
მეჩხერ აზრებში უცაბედად დაიწყო თოვა...
არ გაიკვირვო უნებლიედ შექმნილი გლოვა!

ღარიბი წამი აყალიბებს მარტივ ოცნებებს,
მოკვდავთა ენა ამახინჯებს თავის კოლეგებს,
უცხოობით იჟღინთება ჩაკეტილი სივრცის
უღიმღამო ფერთა გამა, მზე კი ისევ იცდის!

ფოთოლცვენით გაშიშვლებულ ღარიბ ხეებს ვგავარ,
გაზაფხულის მოლოდინში უკვე აღარა ვარ,
ნაწვიმარ გზებს გადასვლია მოწყენილი ფერი,
მე კი ისევ სევდიანი სამოსელით გელი!

საუცხოო ნუგეშია, კარგო, შენზე ფიქრი,
შენზე წერა, როცა ღამე ასე ჩუმად მიქრის!
გაბზარულა საყდარი და სევდა წვეთავს სულში,
ავსებულა სიბინძურით სისპეტაკის სული!

უდაბნოში სურვილების ოაზისად მომევლინე,
ნება დაგრთე, რომ ცხოვრებას ისევ მოგეცდინე...
ინაზება ულმობელი ღამე (შენ რომ აქე),
სული მტკივა და იხშობა ღაღდისას ბაგე!

ჩუმად გიწერ მონატრების უცხო შესანდობარს,
ცრემლს გიმალავ უაზრობის უკეთ შესაცნობად,
კალმით ვარღვევ უსიტყვობის უხმო უდაბნოს და
ისევ გიცდი... ოცნებებში წვიმას ისევ უნდა მოსვლა!