ისევ ეს ლოდინისგან გადახუნებული საშინლად ღია ვარდისფერი კედლები. კვლავ მათი გულისამრევი დუმილი და არაფრისმაქნისი დრო....

იცი? აქ სრულიად ზედმეტია შენი მელნისფერი თვალების სიკაშკაშე, რადგან აქ მათ სიდიადეს მაინც ვერავინ შეამჩნევს.
ისინი ვერ გაიგებენ შენს კეთილ ძრახვებს, უფრო მეტსაც გეტყვი; შენი ყურებაც კი არავის მოუნდება, რადგან აქ უკვე ყველა შეეგუა სულის სიღარიბეს!
მე ისიც ვიცი, რომ შენს ენას აქ ვერავის გააგონებ, იმიტომ, რომ მათ მხოლოდ გიჟების ენა ესმით!

ძალიან გთხოვ, შორს დაიჭირო თავი ამ ადგილისგან! ნუღარც ჩემს სანახავად მოხვალ მეტად, რადგან მე მაინც ვეღარ გადავიტან ამ წლის ფოთოლცვენას.
იმიტომ, რომ ვგრძნობ დრო თითქმის აღარ დამრჩა! ახლა მხოლოდ ერთი გიჟური ნატვრაღა დამრჩა ასახდენი .

მე მეტად აღარ შემწევს ძალა იმისა, რომ კვლავ ამ გადახუნებულ კედლებს ვუყურო საათობით!
მხოლოდ ის მსურს, რომ თავად გადავღებო ისინი შენი თვალებისფრად!
და იმ ავბედით ჟამს, როცა სამუდამო ძილს გადავწყვეტ უკანასკნელი რისი დანახვაც მენდომება ეს სიკვდილივით მუქი ლურჯი კედლები უნდა იყოს!.....