მას ისევ ტკიოდა, ცრემლები ტკიოდა თვალებიდან გადმომდინარე, როგორც მდინარე ერთვის ზღვას ისე ერთვოდა ტკივილს ცრემლები. იძირებოდა მწუხარებაში, კვდება შიგნიდან გულის სიღრმიდან. ვერ ცნობს თავის თავს, ეძებს დანაკარგს, ხედავს დასაკარგს. ძალა არ დარჩა, უკვე ვერ უძლებს. ტკივა სიღრმიდან ამოხეთქილი ტკივილთა ნაკადი. ტკივა ვულკანის ლავის ამოვრფვევის მსგავსი ტკივილით. უნდა იყვიროს და დაცალოს მისი ძალები, მაგრამ შეძლება აღარააქვს, ძალა დაკარგა. ისევ იმედით უიმედო ფიქრებს ეხება, მონატრებია ჩახუტება, გულზე შეხება. მაგრამ ვერ წვდება ის შორს არის ნათელ წერტილად. ხედავს სიცოცხლეს არა მთლიანს, მხოლოდ წყვეტილად. დასასრულისკენ სინათლე ჩანს ოდნავ მნათობად, ვეღარ აღიქვამს ამ სამყაროს გრძნობის ფართობად. წუხს და წუხილში მისი სული ბნელში ეშვება, მაინც იბრძოლებს სიკვდილამდე არ შეეშვება ...