წვიმს.... ნელა აუჩქარებლივ წვიმს . ქუჩის კუთხეში ერთადერთი ლამპიონი ბჟუნტავს. წვეთებს ვგრძნობ ყველგან, კანზე თმაზე გულზე, აალებულ სულზე, წვეთავს და ორთქლდება. თავში კი ერთი კითხვა მიტრიალებს.... " როდის ვიყავი ბედნიერი,,
სასწრაფოთი ვიღებ ტელეფონს , და ვწერ ესემესებს.... და ველოდები პასუხებს .... ლამპიონს ვუახლოვდები და მის ქვეშ ფეხებს ვკეცავ და ძირს ვჯდები... წვიმა მატულობს, ჩემს ცრემლებთან ერთად. მოწევა მინდა .... თუმცაკი წვიმს..... მაინც ვიგებ კოლოფს ... კაპიუშონს თავზე ვიფარებ და წელში ვიხრები მინდა მოვუკიდო .... ვუკიდებ კიდეც.... მინდა დავმშვიდდე. მინდა რამოდენიმე წუთის წინ მოსმენილი სიტყვბი გავიხსენო და გავიაზრო..... და ნელა ნელა მახსენდეა.. წყვეტილად ჩამესმის.... :,,არც მე ვყოფილვა ბედნიერი"....... ,, თქვენს გამო გავუძელი" ......,,შენც აიტან" ....... ,, შენი ბრალა" ..... ,, მიეჩვევი" ..... ,, თალები დახუჭე და ისე ეხ***ინე ".... ,, შენი ბრალია შენი!" ...... ,, ვალდებულიბხარ" ...... ,, უნდა აიტანო!" ...... ,, სხვა უარესს უძლებს"...... ,, გგონია მართლა არსებობს სიყვარული?"
იცი რა არის საშინელი? უგრძნობოდ იყო ადამიანთან, იმის გამო რომ შენმა წინაპრის წინაპარმა შენზე უარესს გაუძლო..... ყელში მახრჩობს .... მიჭერს და ვერ ვამბობ..... ვერ ვამბობ ჩემს ტკივილს... არავის არ ესმის... არ შემიძლია მე ასე არსებობა, რადგან ამას იცოცხლე არ ქვია. არ გიყვარდეს, არ გაბედნიერებდეს, არ გაცინებდეს, არ გსიამოვნებდეს...... მაგრამ გქონდეს "ოჯახი,, იყო ყალბი.... აფერისტი.... ქვა..... ჩვარი..... სამაგიეროდ გირსების ამტანობის ორდენს გადმოგცემს ხალხი.... მისაბაძ მაგალიტად ჰამოგიყენებენ შვილებთან შვილიშვილებთან.... სადაა ღირსება...... სადააა ამტანობა?! წვიმაში ამოძუნგლული ბოლო ღერის ამარა დარჩენილი რომ ღრიალებ .... ჯერ კიდევ ცოცხალ სხეულს მკვდარ სულს რომ გლოვობ, სადაა სამართალი?! ის ხომ ვერ მოიშუშე 16 წლის ვიღაცს საჯიჯგნი რომ გაიხადე თავი.... ახლა სული შემგრჩა და იმასაც გილახავენ.... არა სიყვარული( წარმავალა , ოცნებაა და ფანტაზიორობო) არა ბედნიერება( ვიბაა ბენიერი შენ რომ ითხოვო) არა არაფერს.... და რა დარჩა იცი?! არაფერი.... ადამიანად ქცევა მინდა..... არმინდაა მეტი არაფერი.... მინდა ვიგრძნო მეტი არაფერი.... დამგალა ცრემლება..... ძალიან მინდა ხამაღლა ვუყვირო: შენ კი შენ! რომ გაუძელი, უსიყვარულოდ რომ გათხოვდი, ლოთ ქმარს რომ თვალ დახუჭული ეხ***ინებოდი! რომ გცემდა დაა მინც ორი შვილი გაგვაჩინე! წელიწადში ას ორმოცჯერ რომ მიდიოდი საცლიდან დალურჯებული და აინც რომ ბრუნდებოდი, სულ რომ გაგთელა. საკუთარი მე რომ წაგართვა.... ოცდა ხუთი წელი რომ არ გაგახარე! რა მოიგე?! გინდა გითხარა? არაფერი. გაფუჭებული ნერვებისა, გაოხრევული სულისა და არაფრად ვარგისი ჯანმრთეკიბის გარდა არაფერი!!!! შენ აღარ უკრავ პიანინოზე, აღარც მღერი! აღარც იცინი! შენ აღარ იცმევ პიჟამას რადგან შიში ხარ, გგონა ისევ გარეთ გავათევთ , და ეს ყოველღამე მეორდება.
შვილები?!
ერთი ხომ არაფრად გაგდეს..... სანამ შენ არ მოიკითხავ იქამდე არ ახსენდები.... ნაცემი რომ მიადექი დაა გვერდი არ ამოგიდგა... არცერთხელ არ მოგხმარებია ჩხუბი დროს.... დაკიდევ ბევრი რამ.... მეორე?!
მეორე მე ვარ! თექვსმეტი წისას რომ ვითომდა შეუყვარდა, არადა თქვენი ყურებით იყო დაღლილი... და ჰაი ჰარალოზე რომ გატხოვდა, თითქოსდა შვება ექნევოდა.....თქვენი შუაში დგომით გათელილი .... და მაინც თქცენთვის არაფერი ...... მაინც უძღებ შვილად დავრჩი.... და მაინც წვიმაში ვგდივარ ამოძუნგლული ძაღლივით. .... ვიხსენებ რონ ვალდებულებები მაქვს დედობის ცოლობის...... ვდგები კპიუშონს ვიხსნი, წვიმას სახეს ვუშვერ... ათ წამიანი ყვირილით ვიკლებ სიბნლეს..... ვიღლები ...... უაზრო უარაფრო სუნთქვით არსებიბით ვიღლები და ვუბრუნდები რეალობას.....