სახლში წასვლის დროა,საათი შვიდს აჩვენებს.. თუმცა სულაც არ მიხარია..
ქალაქში გაზაფხულს მარტი მაიცნ ებრძვის და მაინც მოღუშა ზეცა,მეც ხასითში გადამივიდა...მონატრება უფრო გამიმძაფრდა..ისე მივედი სახლამდე ვერც გავიგე,ვფიქრობდი თუ როგორი მე ვიქნებოდი მე თქვენს გარეშე...ხო შენი და ბიჭოს გარეშე...მგონია რომ ცხოვრებაში სასწაულები ხდება და ეს სასწაული სწორედ თქვენ ხართ...ბედნიერება წვრილმანებშია და სწორედ ეს მიყვარს შენი რომ პატარა რაღაცით შეგიძლია ჩემი და ბიჭოს გაბედნიერება...იცი რა მინდა და ყოველთვის იმას ცდილობ მე რა გამიხარდება...არასდროს შევცდარვარ შენში და წლების და დროის გასვლის მერე უფრო მეტად ვრწმუნდები...შენ ჩემი იდეალური მეუღლე ხარ და ახლა სასწაულად მენატრებით და საჯაროდ გიხსნით სიყვარულს რომ მე თქვენით ვამაყობ და ბედნიერი ვარ...მაბედნიერბს ის რომ ჩვენი ბიჭიც შენ გბაძავს და მისთვის იდეალი ხარ სულ პატარა ბიჭისთვის...როგორ შეიძლება ამით ბედნიერი არ იყო..და უთქვენობამ არ გამაგიჟოს თუნდა რამოდენიმე საათი მაშორებდეს თქვენამდე