- ღმერთი მოკვდა - დავიჩურჩულე და ჭექა-ქუხილის მოლოდინში თვალები დავხუჭე.

არაფერი არ მოხდა. ზეცა თურმე არ ჩქარობდა ჩემს დასჯას.

- ღმერთი მოკვდა! - უკვე დარწმუნებულად წარმოვთქვი - ჰა, აი ნამდვილი მტკიცება!

მაღლა ავიხედე და დავიყვირე:

- ღმერთი მოკვდა!

ცაზე მცირე ღრუბელიც კი არ გამოჩნდა და მეც თავდაჯერება კიდევ უფრო მომემატა:

- ღმერთი მოკვდა! - დავიყვირე მე მთელი ძალით.

- რა გაყვირებს ძაღლის შვილო?! ენა ჩაიგდე! - შემომესმა
ხმა ზეციდან.

- უი... მაპატიეთ.

შეშინებულმა უცბად დავხარე თავი და როცა ისევ გავბედა მაღლა ახედვა, ცაში მოფარფატე, გრძელი ხმლით შეიარაღებული ანგელოზი დავინახე:

- გაპატიო? - გამიღიმა ანგელოზმა - ჯანდაბას გპატიობ.

მან ხმალი ქარქაშში დააბრუნა და დამაკვირდა:

- რა გაყვირებდა ჭიაყელავ?

- ვამტკიცებდი რომ ღმერთი
მოკვდა.

- მოკვდა? არა არ მომკვდარა,
სძინავს.

- რა საშინელებაა! სძინავს? ანუ სიზმრებს ხედავს, სიზმრებში კი კოშმარებს ხედავს, რომლებიც დედამიწაზე ცოცხლდებიან როგორც ღმერთის აზრები! სასწრაფოდ უნდა გავაღვიძოთ სანამ რამე კიდევ უფრო უარესი არ ნახა!

- გავაღვიძოთ? ჰმ, ერთი პატარა პრობლემის გამო ვერ
გავაღვიძებ.

- რა პრობლემის? - გავიკვირვე მე.

- ადამიანებიც მისი კოშმარების ნაყოფი ხართ.